Peloma BoQ: Μπαμπάς αυτός ο άγνωστος.

Ο άντρας...η κολόνα του σπιτιού,ο κουβαλητής,ο αρχηγός της οικογένειας,ο άνθρωπος που συνήθως μαθαίνει τελευταίος τα νέα του σπιτιού του αλλά προκαλεί φόβο και τρόμο...Μπαμπάς μπαμπούλας,μπαμπάς απών ή απλά πατέρας.Όπως μια γυναίκα έχει πολλές πλευρές ίσως και οι άντρες να είναι πολύπλευρα όντα,απλά εμείς δεν το βλέπουμε ή δεν θέλουμε να το δούμε...

Μπαμπάς ή Μαμά

Η μαμά έχει περισσότερα δικαιώματα από έναν μπαμπά.Είναι αυτή που φροντίζει το σπίτι,μεγαλώνει τα παιδιά,τα διαβάζει,τα ντύνει,εργάζεται και η ίδια άρα είναι υπερήρωας,τα ξέρει όλα και σε ότι και αν χρειαστεί έχει την λύση..τι να πούμε τώρα,η μαμά γεννάει τα παιδιά της.Ενώ από την άλλη ο πατέρας το μόνο που προσφέρει είναι η οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσουν τα παιδιά.Σε κάποιες οικογένειες ναι,γίνεται μόνο αυτό.Ποιος στα αλήθεια όμως μπορεί να καταλάβει έναν άντρα πως νιώθει στην ανακοίνωση μιας εγκυμοσύνης ή στην διάρκεια της? Δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, πως μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό. Οι γυναίκες γεννιόμαστε με αυτό το ένστικτο. Χωρίς κανένας να μας το μάθει γινόμαστε μαμάδες γιατί είμαστε φτιαγμένες για αυτό. Σκέφτηκε άραγε κανείς πως νιώθει ένας άντρας που η γυναίκα του βρίσκεται στην αίθουσα τοκετού,την ακούει να πονάει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ή όταν κατά την διάρκεια μια εγκυμοσύνης ή ενός τοκετού όλα πάνε στραβά.Ο άντρας που θα σε προστατεύει για πάντα,που είναι δυνατός,του έμαθαν ότι πρέπει είναι σκληρός,στέκεται εκεί ανίκανος να σου προσφέρει το οτιδήποτε...και πίστεψέ με το ότι σε μια τέτοια περίπτωση να σε φροντίζουν 100 γιατροί δεν του λέει απολύτως τίποτα.Είναι η στιγμή που τον χρειάζεσαι και δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Αναρωτήθηκες ποτέ πως μπορεί να νιώθει όταν κοιμίζεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου θηλάζοντας το..ή πόσο δεύτερος έρχεται καθώς γυρνώντας από την δουλεία του φωνάζεις περιχαρής.."σήμερα κάναμε το πρώτο μας βηματάκι" ή "είπαμε την πρώτη μας λεξούλα"...αχ υπέροχα και αυτός έλειπε!!!! Σαφώς και οι μπαμπάδες δεν είναι παρόν σε πολλά πρώτα των παιδιών τους αλλά είναι σε αλλά,κακά τα ψέματα όμως η ζυγαριά δεν γέρνει υπέρ τους.

Μην το μάθει ο μπαμπάς/θα το πω στον μπαμπά .

Κλασικές διαχρονικές ατάκες..Κάναμε και σήμερα τον μπαμπά μας μπαμπούλα.Γιατί να μην το μάθει ο μπαμπάς? Από την μια μαθαίνουμε στα παιδιά μας να κρύβονται,να λένε ψέματα και από την άλλη ικανοποιούμε την εσφαλμένη πεποίθηση πως ότι και να συμβεί θα το εμπιστεύονται στην μαμά...Τα παιδιά είναι σφουγγάρια..Μαθαίνουν από την ίδια τους την μαμά ότι δεν είναι κακό να κρύβεις μερικά πράγματα,άρα θα είναι και φυσιολογικό όταν κάποιος τους πει "μην το πεις στην μαμά σου" να το κάνουν."θα το πω στον μπαμπά"..και τι θα γίνει?Φοβίζεις το παιδί σου με τον μόνο άνθρωπο που πρέπει να βλέπει σαν ήρωα.Ο μπαμπάς θα σε τιμωρήσει για αυτό που έκανες ενώ εγώ σαν καλή μαμά και σε "απειλώ" ότι εάν δεν με ακούσεις θα το πω στον μπαμπά κ θα σε κάνει ντα!Οι γονείς πρέπει να είναι μαζί ,να νιώθει το παιδί ότι μπαμπάς και μαμά είναι ένα,για να νιώθει σε όλη του την ζωή του πως ότι και να συμβεί έχει τους γονείς του και οι δυο είναι ασφάλεια του.

Οι μπαμπάδες δεν ξέρουν.

Οι μπαμπάδες δεν μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά τους,δεν μπορούν να τα κοιμίσουν ή να τα αγκαλιάσουν εάν χτυπήσουν ή να συμπαρασταθούν στα παιδιά τους στην πρώτη ερωτική απογοήτευση...Οι μπαμπάδες είναι για κανέναν ποδόσφαιρο ή γήπεδο άντε και καμία βόλτα...Ίσως γιατί εμείς οι ίδιες οι μάνες δεν μαθαίνουμε στους γιους μας ότι το να νιώθεις,να κλαις,να νοιάζεσαι δεν είναι κακό...ή μήπως δεν έχουμε μάθει στις κόρες μας ότι οι άντρες νιώθουν και μπορούν να βοηθήσουν,μπορούν να είναι μπαμπάδες.Μήπως εμείς οι μαμάδες δεν αφήνουμε στους άντρες μας να συμμετέχουν σε όλα γιατί εμείς "τα κάνουμε καλύτερα"? Οι άντρες προσφέρουν τα πάντα σε μια γυναίκα που αγαπούν..αυτοί οι άντρες είναι που μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ότι χρειάζονται.

Υπάρχουν άπειρες φράσεις και καταστάσεις που μου έρχονται στο μυαλό για το τι εστί πατέρας, Βέβαια αξίζει να αναφέρω και τα παραδείγματα των αντρών που γίνονται γονείς μόνο και μόνο για να αποδείξουν στο κοινωνικό σύνολο ότι μπορούν να κάνουν παιδιά. Υπάρχουν και οι άντρες που δύσκολα γίνονται γονείς. Δεν τους νοιάζει παρα μόνο ο εαυτός τους και φυσικά τα παιδιά είναι μια υποχρέωση με ημερομηνία λήξης,μεγαλώνουν και δεν σε έχουν ανάγκη ή με το που γνωρίζεις μια νέα σύντροφο παύουν να σε αφορούν...Τέτοια παραδείγματα πολλά και πρώτα πρώτα ο δικός μου μπαμπάς. Που έχει χαθεί ο λογαριασμός πόσα χρόνια είχα να τον δω,και όταν πήγα να τον βρω κατάφερε να σβήσει ότι είχα μέσα μου. Ξέρω πολύ καλά πως είναι το μοντέλο του μπαμπά λοιπόν που δεν νοιάζεται για τίποτα παρα μόνο τον εαυτό του. Δεν με νοιάζει αυτό το μοντέλο...γιατί δεν είναι μόνο αυτοί...Υπάρχουν οι μπαμπάδες που νοιάζονται και δεν φοβούνται να είναι δίπλα στην γυναίκα και τα παιδιά τους.Πηγαίνουν να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολειό,ή ντύνονται πριγκιπισσες από τις κόρες τους που θέλουν να δοκιμάζουν τα καινούρια βαφικά τους.Υπάρχουν αυτοί που κοιμούνται με ένα μάτι ανοιχτό όταν το παιδί ψήνεται στον πυρετό και αυτοί που τρέχουν να κρύψουν τα δώρα του Αγίου Βασίλη.Υπάρχουν εκείνοι που καταλαβαίνουν και ξέρουν πως κάτι έχει γίνει και απλά κάνουν τους χαζούς. Ας αναλογιστούμε όλες εμείς οι ευλογημένες γυναίκες που γεννησαμε παιδιά, ότι γεννήσαμε τα παιδιά τους. Εάν δεν ήταν ο άντρας μου θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος,πάλι θα ήταν κάποιος. Δεν έχει βρεθεί ακόμη το χάπι που το παίρνεις και κάνεις παιδία.Θα τολμήσω να πω ότι δεν γίναμε μάνες,μας κάναν.Και εάν θέλουμε να ήμαστε δίκαιες πρέπει να το παραδεχτούμε.

Κάθε γυναίκα έχει κριτήριο τον μπαμπά της,τον αδελφό της, τον άντρα της. Οι άντρες της ζωής μας όμως δεν είναι οι άντρες όλου του πλανήτη. Δεν θα μιλήσω για τον πατέρα ή τον αδελφό μου αλλά θα μιλήσω για τον άντρα μου. Που δεν καταλαβαίνει,δεν πάει το μυαλό του,δεν ξέρει...δεν ..δεν..και "δεν" βάση της δικής μου λογικής. Δεν καταλαβαινει πως όταν η κόρη μας ρίχνει κάτω το φαγητό δεν το κάνει επίτηδες ή όταν ο μικρός δεν θέλει να κοιμηθεί δεν το κάνει για να μας σπάσει τα νεύρα.Δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι είναι παιδιά.Δεν μπορεί να το καταλάβει,δεν θέλει,δεν ξέρει πως...στο τι συμβαίνει δεν μπορώ να απαντήσω.Όλοι όμως ξέρουμε πόσο δύσκολα ωριμάζουν οι άντρες.Οι σκέψεις τους δεν είναι τόσο περίπλοκες όσο οι δικές μας. Εάν τους δείξεις το γαλάζιο,το τιρκουαζ και το μαριν και τους ρωτήσεις ποια χρώματα είναι αυτά θα σου πουν ΜΠΛΕ.Κάτι τέτοιο γίνεται και με τα παιδιά...με την οικογένεια...με τις σχέσεις.Νομίζω ότι δικός μας ρόλος είναι να τους δείξουμε τι πρέπει να κάνουν.Γιατί έτσι έχουν μάθεις από τις μαμάδες τους και έτσι θα μάθουν οι γιοι μας από εμάς!

Συνήθως ένας άντρας φεύγει απο την φροντίδα της μαμάς του για να πάει στην φροντίδα της γυναίκας του.Συνήθως τονίζω,όχι πάντα,έχει περάσει στο υποσυνείδητο μας ότι ο άντρας χρειάζεται φροντίδα γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να κάνει μόνος του. Ακόμα και οι γυναίκες όμως δεν δίνουμε στους άντρες μας τον χώρο και τον χρόνο να προσαρμοστούν.Ή να τους ακούσουμε.Θεωρούμε ότι με έναν μαγικό τρόπο τα ξέρουμε όλα και έτσι πρέπει να γίνει...Εάν όμως δεν δώσουμε τον χώρο και τον χρόνο στον άλλον να μάθει να προτείνει,να κάνει λάθη πως απλά τον απορρίπτουμε αμέσως χωρίς κάν να προλάβει να συμμετέχει? Έλα στην μαμά,άσε τον μπαμπά να λέει,θα σου το πάρω εγώ, κλασσικές μαμαδίστικες ατάκες και ακολουθεί η κορυφαία...Κοίτα την κόρη μου πόσο κούκλα είναι...και μόλις η κόρη πει το θεϊκό "άσε με ρε μαμά" η αντίδραση...Άκου γλώσσα η κόρη σου!!!Αστείο αλλά πραγματικότητα. Κανείς δεν γεννήθηκε γονιός και κανείς δεν θα μάθει ποτέ πως να είναι καλός γονιός..δεν θα ήταν υπέροχο όλο αυτό το τρομακτικό ταξίδι να το κανείς μαζί με τον σύντροφό σου?

Τα χρόνια αλλάζουν και ευτυχώς τα μυαλά εξελίσσονται.Βλέπω μπαμπάδες πραγματικούς γονείς.Πιστεύω αληθινά ότι ο άντρας εάν προσφέρει προσφέρει και την ψυχή του.Αν αγαπάει,αγαπάει πραγματικά..Ίσως όλα αυτά που γράφω να είναι κουταμάρες όμως πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες έχουμε ανάγκη τον σύντροφό μας,τον άνθρωπό μας και πόσο μάλλον στο μεγάλωμα των παιδιών μας.Στο κάτω κάτω όλοι έχουμε δικαίωμα στην προσπάθεια και στα λάθη..ο εγωισμός δεν έχει καλά αποτελέσματα για κανέναν.Ένας κακός σύζυγος είναι δική σου ευθύνη,δεν φταίει αυτός που είναι αδιάφορος ,εσύ τον διάλεξες και τα δείγματα φαίνονται από την αρχή,ήξερες μέσα σου.

Νομίζω πως η οικογένεια είναι το πιο δύσκολο οικοδόμημα,όχι γιατί καθημερινά προσπαθείς να το κρατήσεις σταθερό και όρθιο αλλά γιατί καθημερινά χτίζεις την σχέση σου με τα παιδιά σου.Το σημερινό μου θέμα είναι ο άντρας,ο μπαμπάς,ο φίλος,ο σύντροφος,που δεν είναι το εκτελεστικό όργανο των απόψεων σου, δεν είναι αυτός που είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί το δικό σου πρόγραμμα,είναι ο γιος κάποιας μαμάς που ίσως να έκανε λάθη,ο γιος που έμαθε μόνο να τον φροντίζουν ίσως ακόμα να είναι και ο γιος που αναγκαστικά έκανε αυτό που του έλεγε η μαμά του.Το σημερινό θέμα όμως μπορεί να είναι ο μπαμπάς που αγάπα τα παιδιά του και αφιερώνει το 150% της ύπαρξής του σε αυτά,που σε λατρεύει και κάνει ότι περνάει από το χέρι του...το σημερινό θέμα θα μπορούσε να είναι για σένα που μεγαλώνεις τον γιο σου...που δεν πρέπει να ξεχάσεις να του μάθεις πως ο άντρας και κλαίει και πονάει και νιώθει και μπορεί.Το θέμα αυτό όμως είναι για τον άντρα μου,τον άντρα σου,όλους εκείνους που τους ξεδιπλώσαμε έναν ολόκληρο κόσμο χωρίς οδηγίες.Τους πήραμε από την αιώνια εφηβεία τους και τους βάλαμε σε έναν κόσμο περίπλοκο για την δική τους απλή λογική..Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν,κάποιοι πάλι τα πάνε περίφημα..ότι και εάν συμβαίνει οφείλουμε ένα μπράβο και σε αυτούς τους...