Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Πολλά...ακόμη πιο πολλά Μονογράμματα.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την στήριξη και την αγάπη των φίλων σου...Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην φίλη μου Όλγα...η οποία είχε την ιδέα  κάθε μικρός φίλος του νηπιαγωγείου μας να αποχαιρετήσει την υπέροχη περσινή χρόνια που έφυγε γεμάτη με όμορφες αναμνήσεις,με δωράκι ένα μονόγραμμα για το δωμάτιο του.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γλυκιά μου φίλη και 17 ευχαριστώ στις 17 μαμάδες που με εμπιστεύτηκαν!!!











Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

it's a boy!!!

Αγαπώ πολύ τα στεφάνια εξώπορτας.Έχω ένα για κάθε εποχή και περίσταση... Καλοκαιρινό, ανοιξιάτικο, Χριστουγεννιάτικο, αποκριάτικο.Είναι ένα όμορφο διακοσμητικό που δίνει μια πιο χαρούμενη νότα στην κλασική μας πόρτα...

Πριν 2,5 χρόνια που ήρθε στην οικογένεια μας το μικρό μου λιονταράκι,έφτιαξα ένα πολύ ξεχωριστό στεφάνι. Σαν "φρικιό" των περιπάτων,περπατούσα ώρες -και ναι το ομολογώ πάντα έχω μαζί μου ένα ψαλιδάκι,μια φαλτσέτα, ένα μικρό κλαδευτήρι βρε αδελφέ-..οπότε το στεφάνι αυτό είναι εξολοκλήρου χειροποίητο!!!

Λευκά λουλούδια,ένα μικρό λούτρινο κουκλάκι, ένα ζευγάρι μικροσκοπικά καλτσάκια και κεντημένη η φράση "it's a boy"  ..ένα λατρεμένο στεφάνι που στόλισε για αρκετό καιρό την πόρτα του σπιτιού μας...


 tip: για να φτιάξεις στεφάνι θα χρειαστείς λεπτά κλαδιά.Θα σε βοηθήσει πολύ εάν τα κλαδιά είναι βρεγμένα,έτσι θα έχουν μεγαλύτερη ελαστικότητα στο να τα πλέξεις.


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Οικογενειακές ιστορίες (καθημερινής τρέλας)

Ένα νέο δρώμενο "Οικογενειακές Ιστορίες",χαρούμενες,τρυφερές λυπητερές,όπως ακριβώς είναι και η ζωή μας.Μία γλυκιά πρόσκληση από μια νέα φίλη την Αριστέα και το όμορφο blog της "Η ζωή είναι Ωραία".Την γνώρισα διαβάζοντας την ανάρτηση της αγαπημένης μου Ελένης από το ταξιδιάρικο "Καρυδότσουφλο" καθώς παρακολούθησα το "Χρονικό ενός Παστίτσιου"..Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν συμμετέχω και εγώ στο δρώμενο της Αριστέας...


Μια οικογενειακή μας ιστορία ή αλλιώς  μια ιστορία καθημερινής τρέλας...Ήμαστε μια οικογένεια που οι ατάκες χτυπάνε στους τοίχους σαν μπαλάκια του τένις. Επίσης πολλές φορές υπάρχει η κόντρα για το ποιος θα είναι αυτός που θα πει την τελευταια κουβέντα. Στην μηχανορραφία όμως μερικοί μερικοί είναι...τσακάλια που λένε.

Ο μπαμπάς μας ως γνήσιος φανατικός Παοκτσης πηγαίνει σε κάθε αγώνα της ομάδας του και εμείς πηγαίνουμε στο σπίτι της γιαγιάς (της μαμάς μου)  όπου εγώ ξανά γίνομαι παιδί και τα παιδιά κάνουν ότι θέλουν...σωστή παιδική χαρά!!!Η μητέρα μου ζει με τον αδελφό μου...ο εργένης θείος που κακόμαθαινει ακόμη περισσότερο τα μικρά μου.Τα αγαπάει τα λατρεύει αλλά δεν είναι και για χόρταση!!!Ειδικά αν έχει γυρίσει στο σπίτι ξημερώματα ή κομμάτια από την δουλεία πτώμα κουρασμένος,μπορώ να πω ότι πολλές φορές διακρίνω τον πανικό στα μάτια του μόλις μας βλέπει.

Ήταν μια αθλητική Κυριακή για τον μπαμπά μας και η λοιπή οικογένεια μεταναστεύσαμε από το πρωί στην γιαγιά...Ο αδελφός μου δούλευε το Σάββατο το πρωί,το βράδυ έξω και ξημερώματα Κυριακής στο σπίτι...(ελεύθερος άνθρωπος είναι ντε,αλίμονο από μας που για να ξενυχτίσουμε Σαββατόβραδο θα πρέπει να έχουμε φάει τον καφέ με το κουταλάκι του γλυκού)..Αφού λοιπόν κατάφερε να κοιμηθεί κάποιες ώρες με τις φωνές τους και τα τραγούδια τους, κάποια στιγμή σηκώθηκε για να κάνει καφέ...Μόλις εμφανίστηκε στο οπτικό τους πεδίο και τα δυο άρχισαν να χοροπηδάν επάνω του...Τι να κάνει ο καημένος,θείος είναι,έπαιξε μαζί τους, τα γύρισε στον αέρα,τα ξανά γύρισε στον αέρα,παίξανε ξανάματα παίξανε..κάποια στιγμή ο άνθρωπος ήθελε καφέ...και όλοι ξέρουμε τις ευεργετικές ιδιότητες και την ζωτική σημασία του καφέ!Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο...ή μάλλον τους μικρούς καταληψίες...Πήγε ο έρμος στο δωμάτιό του και έβαλε την μουσική του..τσουπ να τη η Ελένη συνοδευόμενη από τον Ηλία...

-Θείο σου είπα ότι στο σχολείο μάθαμε ένα τραγούδι για την ανακύκλωση?
-Όχι Ελενάκι για πες το μου...
και αρχίζει το να η ευκαιριά....σιγοντάρει βεβαίως βεβαίως και ο μικρός από διπλά...
Αφού κατάφερε με το καλό να τους στείλει μέσα,μετά από λίγα μόλις λεπτά...
-Θείο είδες τις καινούριες μου πιτζάμες??? (να σου και η ουρά από πίσω να δείχνει και εκείνος τις πιτζάμες του...)..
Μα σε λιγότερο από πέντε λεπτά...αρχίζουν οι επισκέψεις...φεύγουν έρχονται...φεύγουν έρχονται και γεμάτοι από πολλές απορίες...
-Θείο το ήξερες ότι τα αεροπλάνα έχουν και ρόδες?
-Θείο να σου πω το ποίημα μου?
-Θείο που πήγες χθες?
-Θείο τι λέει το τραγούδι?
-Θείο σου αρέσουν οι κοτσίδες μου?
...θείο...θείο...θείο... είδε και απόειδε ο άνθρωπος και έκλεισε την πόρτα...σου λέει " δεν μπορεί θα έρθουν θα δουν κλειστή πόρτα και θα φύγουν.." αχ αθώε μου αδελφέ...δεν έχεις ιδέα από παιδιά.
Η επίθεση στον ανυπεράσπιστο θείο συνεχίζονταν...κάθε λίγο και λιγάκι πήγαιναν άνοιγαν την πόρτα και συνέχιζαν τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις...
-Που είναι η μηχανή σου?
-Τι ώρα είναι?
-Να κάτσουμε να σου κάνουμε παρέα? 
-Γιατί δεν πίνεις γάλα?
-Γιατί έκλεισες την πόρτα?
-Σου αρέσει η πίτσα?
-Πήγες σχολείο?
Με τούτα και με εκείνα κατάφερε να τους διώξει από το δωμάτιο για μια ακόμη φορά..όμως είχε σχέδιο...καθώς γύρισαν την πλάτη τους τα μικρά κινούμενα ερωτηματικά κλείδωσε την πόρτα του δωματίου του...Δεν άργησαν να επιστρέψουν και μόλις η Ελένη (ώς αρχηγός ) πήγε να μπει πρώτη μέσα..ουπς...κλειδωμένα...
Τρέχει στην γιαγιά με στυλ του τύπου "μα καλά γιατί κλείδωσε την πόρτα?τι του κάναμε"
-Γιαγιά ο θείος Στέλιος κλείδωσε την πόρτα!!! 
Μάταια προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε ότι θέλει ο άνθρωπος λίγη ΗΣΥΧΙΑ...λέξη άγνωστη για συγκεκριμένες ηλικίες!!!!
Για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή...
-Ελένη τι γίνεται???πολύ ησυχία ακούω...
-Τι λες καλέ μαμά η ησυχία δεν ακούγεται (1-0 και πριν προλάβω να της απαντήσω ακούω χτύπημα στην πόρτα του δωματίου του αδελφού μου)...
-Άνοιξε θείο Στέλιο δεν είμαι η Ελένη...είμαι άλλο κοριτσάκι!!!
Δεν ξέρω πόση ώρα γελούσαμε μετά από τέτοια ατάκα...έπειτα από ένα σημείο κάναμε σαν τις φώκιες,χτυπιόμασταν χωρίς να βγάζουμε κάποιον ήχο!Είχε πραγματικά κοπεί η ανάσα μας από τα γέλια!Και εκεί που κρατούσαμε τις κοιλίες μας έρχεται η μικρή κρατώντας από το χέρι τον αδελφό της εντυπωσιασμένη και με ρωτάει...
-Μα που με κατάλαβε αφού άλλαξα την φωνή μου!!!!...
εεε δεύτερος κύκλος γέλιου στυλ φώκιας!!!όπως μπορείς να φανταστείς μετά από αυτό η κλειδωμένη πόρτα άνοιξε γιατί μπορείς να τα βάλεις με ολόκληρο στρατό και να νικήσεις...όταν όμως έχεις απέναντί σου δυο παιδιά που σε έχουν βάλει "στόχο" παραδώσου άνευ όρων,είσαι ήδη νικημένος!!!!Ή που θα σε ισοπεδώσουν ή που θα κρατάς την κοιλία σου από τα γέλια!!!

Αυτή ήταν μια μικρή οικογενειακή μου ιστορία ή άλλη μια ιστορία οικογενειακής τρέλας!
Αριστέα μου σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, ήταν μια υπέροχη ιδέα!!!




Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

This shoes are made for walking!!!

Ένα θεματάκι με την μονιμότητα το έχω...Όχι το ομολογώ!!!Αρκεί να παρατηρήσεις τα μαλλιά μου, κάθε 2μήνο και κάτι άλλο (και πολύ είπα). Κάτι τέτοιο παθαίνω και με τα ρούχα μου,τα παπούτσια μου,οπότε όταν αγοράσω κάτι σκέφτομαι το πως μπορώ να το αλλάξω αν το βαρεθώ...και ως αντιπροσωπευτικός αλλοπρόσαλλος δίδυμος βαριέμαι εύκολα!!!Άσε που ένα απλό ζευγάρι παπούτσια δεν είναι για μένα..δεν είμαι εγώ..
Έχω αλλάξει χρώμα σε παπούτσια με χλωρίνη, τα έχω γεμίσει με κουμπια, τα έχω γεμίσει με χρώμα 
και βεβαίως βεβαίως η τελευταία μου δημιουργία  παπούτσια στολισμένα με φούντες και χάντρες,..Το σημερινό ζευγάρι παπούτσια όμως είναι πραγματικά ξεχωριστό, χαρούμενο και μοναδικό...είναι το ωραιότερο ζευγάρι παπούτσια που φόρεσα ποτέ μου!!!Το μόνο που χρειάστηκα ήταν ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια,έναν μαρκαδόρο για υφασμα και φυσικά την μικρή μου ταλαντούχα ζωγράφο!!!Γιατί έχει πάρει τις ανησυχίες της μαμάς και της γιαγιάς της...

   
Για να είναι πιο εύκολη ζωγραφική τους τα γέμισα με χαρτί ώστε να στέκεται το ύφασμα όσο πιο τεντωμένο γίνεται!


Τα υπόλοιπα είναι θέμα έμπνευσης...και όταν η καλλιτέχνης δημιουργεί...δεν επεμβαίνει κανείς!!!




Ένα ζευγάρι παπούτσια που τα έχουν όλα...




Τα ωραιότερα και πιο πολύτιμα παπούτσια που φόρεσα ποτέ μου!!!



Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Κλωστές και χρώματα.

Κλασικό αγαπημένο κασελάκι για κλωστές και ραφτικά.Νομίζω υπάρχει από πάντα στην ζωή μου.Το θυμάμαι στο σπίτι της γιαγιά μου,της θείας μου,της μαμάς μου και φυσικά υπάρχει ένας χώρος και στο δικό μου σπίτι για ένα τέτοιο ξύλινο θησαυροφυλάκιο.Άλλωστε όποιες ασχολούμαστε έστω και λίγο με την ραπτική μας είναι πραγματικά απαραίτητο.


Κρύβει μέσα όλα τα σύνεργα που χρειάζομαι για να ράψω από ένα απλό κουμπί ως και τα ρούχα μου.Το αγαπώ...τόσο που δεν θα μπορούσα να το αφήσω απλό,κλασικό και άχρωμο χωρίς το κάτι τις από έμενα....
Πρώτα από όλα ξεβίδωσα όλα τα μέρη του..

 και στην συνέχεια  ένα καλό τρίψιμο για να φύγει το λούστρο που είχε επάνω.


Αφού καθάρισα το κάθε του κομμάτι το έβαψα και με ένα διαφορετικό ακρυλικό χρώμα,τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό του,ολοκληρώνοντας την εικόνα του με τις λέξεις,αγάπη,δημιουργία,ελπίδα...




Έτοιμο να κρύψει μέσα του όλα όσα χρειάζομαι για να φτιάξω τον κόσμος μου μοναδικό και πολύχρωμο...γιατί ο κόσμος έχει την εικόνα που εσύ του δίνεις!



 

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Έλα δίπλα μου..."Τόδε τι"

Σήκωσε το βλέμμα σου και δες με να στέκω εκεί...σε κοιτάζω καθώς τα βήματά σου σε πάνε πίσω.Μην με φοβάσαι,μην φεύγεις γιατί απλά δεν σου μοιάζω..έλα δίπλα μου και κάτσε για να σου δώσω τα μάτια μου να δεις τον κόσμο. Ίσως όχι τόσο πολύχρωμο..ίσως πιο σκοτεινό μα θα τον δεις ξεχωριστό,όσο και εγώ που θέλησα να μην του μοιάζω,να μην ζήσω σε αυτόν.

Τι σε φοβίζει πιο πολύ αλήθεια...το άγνωστο,το ξένο ή ότι κρυφές επιθυμίες θα σε πνίξουν σαν βγεις από τον δρόμο που σε βάλανε;Αλήθεια σου αρέσει αυτό που βλέπεις σε σένα ή βλέπεις σε μένα όσα σιχαίνεσαι γιατί ο εαυτός σου σε τρομάζει; Είναι αλήθεια τόσο άσχημο αυτό που είμαι εγώ ή τελικά δεν αντέχεις πια αυτό που έγινες. Εγώ κοιτώ μέσα σε σένα μιαν ελπίδα,ενώ ο φόβος σου φωλιάζει σαν θα με δεις...

Μα εσύ φοβάσαι όλα όσα δεν γνωρίζεις,εσύ τρομάζεις με ότι ξένο σταθεί δίπλα σου.Ψάχνεις να βρεις την αιτία που επέλεξα να κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη...ίσως γιατί τα βράδια τριγυρνάς σε σκέψεις που δεν έχουν τελειωμό,ενώ εγώ τους δαίμονες μου κοιμίζω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και εγώ.Έλα δίπλα μου να δεις πώς είναι να βλέπεις τον κόσμος από την άκρη και όχι να είσαι χαμένος σε έναν πλήθος ομοίων...έλα να σου μάθω τον τρόπο να γελάς δυνατά για όσα έκανες και να μην κλαις για ότι δεν πρόλαβες...




Το κείμενο μου αυτό είναι το πρώτο από τα πολλά που εύχομαι να ακολουθήσουν...Από σήμερα η σελίδα στο facebook EARTH Poetry, Literary & Τheatrical performances Festival μου έδωσε την ευκαιρία να φιλοξενήσω τις σκέψεις μου...Νιώθω ιδιαίτερη τιμή και χαρά γι αυτό!




Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Στόχος ο "Στόχος".

Το σημερινό μου θέμα είναι λίγο "διαφορετικό"...ένα θα πω.Είναι 10:53 βράδυ Δευτέρας έχω κάνει καφέ,έχω καθίσει στο τραπέζι της τραπεζαρίας (ενώ συνήθως γράφω στο γραφειάκι μου),έχω κλείσει τα πάντα και όλοι κοιμούνται. Αύριο δεν θα υπάρχει ψωμί...δεν θα γκρεμίσει ένας φούρνος αλλά όλοι!!! Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο αλλά και για τον άνθρωπο πίσω από αυτό!


 Τα βιβλία που έχω διαβάσει στην ζωή μου δεν είναι και λίγα αλλά δεν είναι και η βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Όλα τα βιβλία του Paulo Coelho ο οποίος θα μπορούσα να πω πως είναι ο αγαπημένος μου, τα βιβλία του Λεο Μπουσκάλια,  το βιογραφικό Το λουλούδι της ερήμου και την συνεχεία του Τα κορίτσια της ερήμου και  Αυτή στην έρημο. Η ζωή είναι αλλού και Συνάντηση του Milan Kundera ,κάποια βιογραφικά...(και είναι αρκετά)..Πουλημένες και Πουλημένες η συνέχεια αααα και κάποια βιβλία της   Simone de Beauvoir,
Το Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε πολύ πολύ παλιά έκδοση (1968) Το πέρασμα.Και βεβαίως βεβαίως φανατική αναγνώστρια του περιοδικού Focus, Ανεξηγητο και Τρίτο Μάτι.Τελικά πλάκα πλάκα τώρα που το καλοσκέφτομαι έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για αμνήμων..βέβαια ομολογώ ότι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από τις ιστορίες τους....και περιμένω πως και πως την τελευταία μου παραγγελία από το βιβλιοπωλείο μου... Βασιλικά σκάνδαλα. Ένα βιβλίο που περιγράφει,σκάνδαλα,συνωμοσίες και δολοπλοκίες γνωστών προσώπων της ιστορίας. Το ανακάλυψα ένα βράδυ καθώς διάβαζα τα άρθρα στην Μηχανή του Χρόνου (την αγαπώ αυτή την σελίδα).

Αντί όμως να κάτσω και να θυμηθώ όσα βιβλία έχω διαβάσει (καθώς γράφω ένα όλο και κάποιο άλλο μου έρχεται στο μυαλό) θα επικεντρωθώ σε ένα βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι...Ένα βιβλίο που το σταματούσα για να κάνω στα παιδιά κάτι να φάνε ή κάποια δουλεία και μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε η σκέψη για το τι γίνεται μετά....και ήρθε το μετά και τελείωσαν οι σελίδες και γούρλωσα τα μάτια μου κ είπα..."έλα μου???"Ατμοσφαιρικό,αγωνιώδες και κυρίως καλογραμμένο. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ακαταλαβίστικες λέξεις,είναι γραμμένο όμορφα και απλά. Ένιωσα σαν να είμαι παρατηρητης σε όλη την ιστορία,σαν να βρίσκομαι με έναν μαγικό τρόπο δίπλα στους πρωταγωνιστές και να βλέπω να...επ οχι...δεν θα σας πω τι έκαναν...δεν θα σας πω τίποτα...θα σας πω να το διαβάσετε γιατί έρχεται και η συνέχεια. Και ναι ανυπομονώ!!!
Δεν θα σας πω απολύτως τίποτα για το βιβλίο...θα βάλουμε στον "Στόχο" όμως τον Παναγιώτη Δεληγιάννη. Τον συγγραφέα του βιβλίου "Ο Στόχος" 


Ανάμεσα σε όλους εκείνους που πηγαίνουν με την "μόδα",γράφοντας για όνειρα,ανεκπλήρωτα πάθη και χαμένους έρωτες υπάρχουν νέοι που δημιουργούν καινούργιους κόσμους,σκοτεινούς,που σε φοβίζουν αλλά σε εξιτάρουν.Νέοι καλλιτέχνες,άνθρωποι του πνεύματός που σε παίρνουν από το χέρι και σε πηγαίνουν σε κόσμους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν!Είμαι πολύ χαρούμενη που γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο,με φαντασία,χιούμορ και διάθεση να αλλάξει τον κόσμο.


Παναγιώτη τι πρέπει να ξέρουμε για σένα?

Όχι και πολλά για να μην κινδυνεύσει η ζωή σας. Οι δαίμονες που με κατατρέχουν μέρα και νύχτα (τα μεσημέρια κοιμούνται) ψάχνουν έναν τρόπο να μπουν στον κόσμο σας. Όσο πιο πολλά μαθαίνετε για εμένα τόσο περισσότερο κινδυνεύετε.

Ήθελες να γίνεις συγγραφέας όταν μεγαλώσεις?

Ακόμα το θέλω. Αλλά από την άλλη δεν θέλω να μεγαλώσω. Οπότε θα προσπαθήσω να γίνω συγγραφέας τώρα που είμαι μικρός.

Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στον Στόχο.

Ο Στόχος ξεκίνησε ως μία προσπάθεια να γράψω κάτι πιο εκτεταμένο από αυτά που συνήθιζα, πάνω σε μια παλιά ιδέα που είχα θάψει σε ένα συρτάρι πολλά χρόνια πριν. Αρχικά δεν είχα σκοπό να το εκδώσω, αλλά όταν είδα ότι βγήκε κάτι που με ικανοποιούσε (και με την σχετική παρότρυνση από την σύζυγό μου Άννα και την φίλη μου Σοφία), αποφάσισα να κάνω το βήμα παραπάνω.

Ποιος είναι ο προσωπικός σου Στόχος.

Οι Στόχοι μου είναι να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο με την οικογένειά μου, να διαβάσω όσο πιο πολλά βιβλία μπορώ και να γράψω όσο πιο πολλά βιβλία μπορώ.



Εγώ προσωπικά θα σου ευχηθώ να πετύχεις όλους του στόχους σου και ακόμη παραπάνω γιατί μπορείς!!!

Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη που δέχτηκε να μου μιλήσει...(να θυμάστε το όνομα του γιατί είμαι σίγουρη ότι θα το ξανά ακούσετε). Άσε που υποψιάζομαι ότι δεν μας αφήσει να τον ξεχάσουμε...έχω την εντύπωση πως δεν κοιμάται ποτέ...(ωχ λες ο...να είναι ο....???). Μην ξεχάσετε να ακολουθήσετε το κανάλι του Στόχου στο Youtube αλλά και την σελίδα Ο Στόχος Βιβλίο Α Ημερολόγιο στο facebook!

Παναγιώτη χάρηκα πραγματικά πολύ για την γνωριμία και σε ευχαριστώ για την συντροφιά που μου κράτησε το βιβλίο σου,σε ευχαριστώ πολύ!!!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Η ιστορία της Λίνας.

Μετά από την ιστορία της Σοφίας,για την κακοποίηση που υπέστη από τον ίδιο της τον αδελφό η φίλη μου η Λίνα θέλησε να μοιραστεί με όλους εμάς την δική της ιστορία...Καθώς διάβαζα τα όσα μου έγραφε σκεφτικά το πόσο δύναμη χρειάζεσαι για να βγάλεις έξω το τέρας που σε τρώει και να το κοιτάξεις κατάματα.Δεν έχει σημασία αν ξέρουν ποιος είσαι αλλά ξέρεις εσύ πως ακόμη και αν οι πληγές σου αιμορραγούν θα περάσεις ακόμη μια φορά από τις φωτιές για να νικήσεις...Ο άνθρωπός που έχει βιώσει την κακοποίηση δεν ξεχνάει, δεν ξεπερνάει..πατάει πάνω στους δαίμονες του και βγαίνει στο φως κάθε μέρα...γιατί ο αγώνας που δίνεις για να κλείσεις τον κύκλο της βίας και του μίσους είναι τεράστιος και καθημερινός!


"Ήθελε να είμαι πρώτη..ήμουνα έξυπνο κι ιδιαίτερο παιδί ..εχω μνήμες από 2 χρονών και μίλησα από 10 μηνών..Μονο 5 ήμουνα όταν πήγα σχολείο..Ο πατέρας ήτανε αλκοολικός κι είχαμε συχνά καυγάδες και ξυλοδαρμούς στο σπίτι μας...κι εγώ πλήρωνα το τίμημα...η μητέρα μου με έδερνε μέχρι αναισθησίας...μάτωνε το στόμα μου και μου έλεγε να φάω..έκλαιγα και με έβγαζε φωτογραφίες..δυο φορές με γλίτωσε ο πάππους μου από τα χέρια της..κι την χαστούκισε κι αυτό δεν μου συνηγόρησε πότε..
 Όταν έφυγα να πάω να πάρω το ενδεικτικό μου ..μου είπε αν δεν είναι άριστα να μην γυρίσω στο σπίτι..πήρα άριστα ..και το πανηγύρισα περνώντας από όλη την γειτονιά..ανησύχησε.και βγήκε να με ψάξει..ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της ..όλοι με αγκάλιαζαν κι εκείνη τίποτα...
μια επανάσταση ξεκινησε μέσα μου ..έκανα ότι ήθελα ..δεν με ένοιαζε πια το ξύλο ..είχα συνηθίσει τον πόνο..ούτε τον Κωστή μου άφηνα να χτυπάει ήταν πολύ μικρός ..
Κέρδισα στον διαγωνισμό έκθεσης και με μαστίγωσε στα πόδια με μια βέργα..ντρεπόμουν να πάω να πάρω το βραβείο μου..
Πέρασα τις εξετάσεις στο γυμνάσιο και πήγε και υπέγραψε να μην πάω...με κράτησε σπίτι και μετά με έβαλε να δουλέψω σε μια βιοτεχνία..
Τότε άρχισα να δέχομαι σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τον πατέρα μου ..ερχόταν στο κρεβάτι μου και με χάιδευε ..δίπλα μου ο αδερφός μου κι έκανα πως κοιμάμαι..
στα 13 μου έφευγα από το σπίτι ..έμπλεξα με κακές παρέες...γυρνούσα πίσω μόνο για τον αδερφό μου ...εκείνος με κράτησε ζωντανή ..όταν της είπα τι μου έκανε ο πατέρας δεν με πίστεψε...
τον κράτησε για να μην είμαστε τα παιδιά της ζωντοχηρας...χα...έφυγα πήγα να μείνω στο σπίτι ενός θείου μου..και να βοηθάω στις δουλείες...παντρεύτηκα έκανα 4 παιδιά και πολλές φορές έκανα λάθη και τα μάλωνα χωρίς να φταίνε..αποφάσισα να κλείσω τον κύκλο της βίας και να μιλάω ..να διδάσκω..να μάθω στα παιδιά μου να είναι ελεύθεροι άνθρωποι να μην επιβάλω ανόητα πρέπει..

Μορφώθηκα μέσα από τα δικά τους βιβλία κι από χιλιαδες άλλα που διάβασα...τέτοιες μέρες λοιπόν με πιάνει αυτό το παράπονο...κοιτάζω την χαρά στα μάτια των παιδιών μυρίζω τα καινούρια τους βιβλία ..και προσπαθώ να ξεχάσω...
την συχώρεσα..την μάνα μου ...ο πατέρας μου πέθανε...κι ο αδερφός μου είναι η ψυχή μου ..
Αυτά Δεσποινακι μου ..αγωνίστηκα πολύ κι εχω κάνει κάθε τρέλα που μπορείς να φανταστείς..καμιά φορά ο δρόμος είναι μεγάλος δάσκαλος..
η ροκ φίλη σου ..δεν κάνει πίσω ακόμη σε τίποτα κάνει παρέα με άστεγους και με όσους έχουν ανάγκη μια αγκαλιά γιατί εγώ δεν την είχα πότε ..."


Είναι τιμή μου που με θεωρείς φίλη σου Λίνα..σε ευχαριστώ!




Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Γάτα με...καπέλο.

Κλείνω σχεδόν 2 χρόνια που έμαθα να πλέκω με βελονάκι.Έχω φτιάξει σκουφάκια, κουκλάκια, διακοσμητικά σεμεδακια...κάλτσες.Γενικά έχω φτιάξει πολλά,πάρα πολλά...Μια καινούρια πρόκληση ήρθε όμως στις αρχές του καλοκαιριού...Μια καινούρια φίλη μου ζήτησε να της πλέξω ένα καπέλο...και μάλιστα για γάτα...Ναι καλά διάβασες...για γάτα!

Να το και το καπέλο φορεμένο από την χνουδωτή κυρία!!!
Γεμάτο χρωματιστά λουλούδια για καλοκαιρινές εμφανίσεις!

Να σου παρουσιάσω την Μιμίκα,μια γάτα όχι μόνο με πέταλα αλλά και με δροσερά γούστα.Η λατρεμένη Μιμίκα ξεκίνησε τα μπάνια της στην θάλασσα και ένα δροσερό ανάλαφρο καπέλο είναι ότι χρειάζεται γιατί μπορεί μεν να είναι γατόνι αλλά ο ήλιος δεν αντέχεται!!!

Η αλήθεια είναι ότι την δημιουργία του καπέλου  την απόλαυσα πολύ,η Μιμίκα με εντυπωσίασε τόσο που ήθελα το τέλειο για εκείνη...μια γάτα που λατρεύει το νερό και κυρίως κολυμπάει στην θάλασσα,ένα τόσο ξεχωριστό πλάσμα που ακυρώνει όλα όσα ξέραμε για τα λατρεμένα τετράποδα δεν θα μπορούσε παρά να κάνει ξεχωριστές εμφανίσεις στην πλαζ...

 Το πλεκτό καπελάκι της Μιμίκας λίγο πριν φτάσει σε εκείνη!!!


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Δημοτικό-Μαμά = 3-0

Κοίτα να δεις που με εκνευρίζει η ησυχία...Και εκεί που έλεγα ότι με την αρχή της σχολικής χρονιάς όλα θα μπούνε σε μια σειρά...ήρθαν τα πάνω κάτω.Τρίτη μέρα σήμερα και η κιμπρίπισα μου δηλώνει σε όλους περιχαρής πρωτάκι!Όπου πηγαίνουμε λέει για τα καπλαντισμένα βιβλία της και τα τετράδια της...και τα μολύβια της και την τσάντα της...κάτσε λίγο κοριτσάκι μου, μην τα λες έτσι...η μαμά είναι σε κρίσιμη ηλικια.Που πας? Πως πας? Δηλαδή και εμένα που με αφήνεις?Που είναι εκείνο το συνεχές..μαμά πεινάω,μαμά θέλω χυμό,μαμά κοίτα τι ζωγράφισα,μαμά το ένα...μαμά το άλλο..Τι νενικήκαμεν???

 
Κι όμως..3 μέρες στο καινούριο της σχολείο με τα βιβλία και τα τετράδια της,με τον καινούριο δάσκαλο,ήταν αρκετά για να κερδίσουν..Δημοτικό vs Μαμά σημειώσατε 3-0 το σκορ...Πφφφ εεε τώρα εδώ που τα λέμε έτσι είναι το πιο σωστό.Μεγαλώνει και ανακαλύπτει ένα κόσμο που όσο και να θέλω δεν μπορώ εγώ να της τον γνωρίσω,πρέπει να τον ανακαλύψει μόνη της.

Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι και τώρα ήρθε η στιγμή που περιμέναμε..να χωθούμε στα σχολικά βιβλία και να κάνουμε την πρώτη μας βουτιά στην γνώση!

Αυτές τις 3 μέρες που έρχεται όλο ζωηράδα να μου πει τι έμαθε ή πως έγραψε το όνομα της εγώ την σκέφτομαι να τρώει παγωτό γεμάτη αυτοκόλλητα τατουάζ και να κάθεται με το ένα χέρι στην μέση κάνοντας την στάμνα λέγοντας μου όλο μπλαζέ ύφος..."μαμά μήπως να βάλουμε ένα δέντρο εδώ?"...

Την σκέφτομαι στην τραμπάλα,την τσουλήθρα,την αιώρα που ανέβαιναν με τον αδελφό της και κάθονταν με τις ώρες...Παιχνίδια με τα φτυαράκια,πότισμα τα λουλούδια μας,τα μανταλάκια που τα έκαναν παιχνίδι και κάθε βράδυ να μάζευα ένα ένα!!!

Τα αμέτρητα κουβαδάκια που γέμιζαν με νερό και μέσα κολυμπούσε ότι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους.(όλα τα παιχνίδια μας με τόσο πλύσιμο ήταν το λιγότερο αποστειρωμένα!!!!)


Ναι περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι με πολλές ζωγραφιές και κατασκευές..Ένα βράδυ μάλιστα η Ελένη μεταμορφώθηκε σε μούμια για χάρη της μάσκας που φτιάξαμε!(και τι μούμια...δεν τολμάς να τα βάλεις μαζί της...εκείνο τα λεπτά το μουγκρητό έπεσε σύννεφο...δεν μπορείς να φανταστείς).


Κάθε μέρα διαφορετική...μοναδική μα τα περισσότερα απογεύματα σχεδόν ίδια. Όλα τα παιχνίδια πηγαίναν στην άκρη και ένα μεγάλο κουτσό ζωγραφιζόταν κάτω στο τσιμέντο...και όχι μέχρι το 8 ή το 10...ένα κουτσό τεράστιο...που μικρά πάτουσάκια χοροπηδούσαν μέσα στα τετράγωνα κάνοντας με και μένα ξανά παιδί!!!(όχι ότι έναν παλιμπαιδισμό δεν τον έχω!!!)


Τελικά χαίρομαι που πέρασε το καλοκαίρι...χαίρομαι που κλείσαμε άλλο ένα κεφάλαιο στην ζωή μας και ήμαστε δυνατοί και υγιείς να ανοίξουμε ένα άλλο...Μπορεί τα μαγιό μας να αντικατασταθούν από μαρυμάνικα μπλουζάκια και φόρμες ή τα κουτιά των παιχνιδιών να μείνουν λίγο μόνα αφού τα βιβλία και τα τετράδια θα πρωταγωνιστούν στην ζωή μας, όμως ήμαστε καλά και γεμάτοι με τις υπέροχες αναμνήσεις του καλοκαιριού πάμε να μάθουμε τον κόσμο!Και το επόμενο καλοκαίρι θα έχουμε να πούμε πολλές,πάρα πολλές ιστορίες στους φίλους μας εκεί!!!


Τελικά δέχομαι την ήττα!!!Ας μεγαλώσεις και εσύ... θα πανηγυρίσω όλες τις νίκες σου την χρονιά που θα ζήσουμε...γιατί μπορεί εσύ να έχεις γίνει πλέον μαθήτρια αλλά κρατάω τον άσσο στο μανίκι μου...για μένα θα είσαι πάντα η μικρή κιμπρίπισα...και σου υπόσχομαι ότι δεν θα μεγαλώσεις στα μάτια μου ΠΟΤΕ!!!


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Η ντροπή πονάει περισσοτερο.

Πως είναι να πέφτεις θύμα κακοποίησης? Πώς είναι άραγε αυτές η αλυσίδες που κρατάνε μια γυναίκα δέσμια μια άρρωστης κατάστασης? Ακούμε για την τάδε του τάδε που την χτυπάει ο άντρας της ή ο φίλος της και λέμε.."μα καλά είναι χαζή,γιατί κάθεται" ή άλλες είναι πιο τολμηρές..."αν τον είχα εγώ θα τον έκανα κομμάτια"...είναι όμως έτσι?Είναι τόσο εύκολο να βγάλεις τα καρφιά σου ένα ένα και να κατέβεις από τον σταυρό του μαρτυρίου? Η Σοφία έζησε την κακοποίηση για χρόνια ώσπου ξαφνικά κάτι άλλαξε...τι ήταν αυτό?..εκείνη,άλλαξε εκείνη...


"Χρόνια ξύλο..πολύ ξύλο.Χωρίς λόγο,άλλωστε δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος για να χτυπήσεις κάποιον.Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν τον αγαπούσα ή αν τελικά δεν αγαπούσα τον εαυτό μου που τα πρώτα χρόνια πέρασαν χωρίς να δίνω σημασία στις προσβολές που δεχόμουν μπροστά στους άλλους. Χαζογελούσα και έλεγα από μέσα μου ότι "την είπε την βλακεία του και πάλι". Θύμωνα και μετά από την συγνώμη νόμιζα πως το ξεχνούσα.Δεν το ξεχνούσα όμως ούτε και εκείνος,απλά προετοιμαζόταν.
Θυμάμαι ήταν τα γενέθλια μου κ απλά επειδή δεν του έδωσα ένα τσιγάρο με έκανε κουρέλι. Με έριξε κάτω από τις σφαλιάρες και τις μπουνιές κ με έσερνε στο σπίτι από τα μαλλιά.Ούτε θυμάμαι πόση ώρα με χτυπούσε. Θυμάμαι όμως πως έκαιγε όλο μου το σώμα..Μια άλλη φορά έτρεξα να για να μην με πιάσει και όπως έκλεισα την πόρτα,ήταν από αυτές που στην μέση είχανε τζάμι, πέρασε το χέρι μου από το γυαλί κάνοντας το κομμάτια,φοβήθηκα οτι τα γυαλιά τον έκοψαν και μεχρι να δω αν μάτωσε κάπου εκείνος πέρασε μέσα από την σπασμένη πόρτα και μετά από λίγο θυμάμαι μόνο τον ήχο που έκαναν οι μπουνιές του στο σώμα μου.
Μια φορά όμως την γλίτωσα.Είχα σπάσει το πόδι μου και έτρεξα με τον γύψο και τις πατερίτσες στις σκάλες και του ξέφυγα.Εκείνη την φορά νίκησα. Πότε δεν έκλαιγα μπροστά του.Αυτό μισούσε σε μένα. δεν θα του έκανα ποτέ το χατίρι να κλάψω μπροστά του γιατί εκείνες τις στιγμές εγώ ήμουν η δυνατή που άντεχα τον πόνο ενώ εκείνος δεν άντεχε τον ίδιο του τον εαυτό.Λίγος,μικροσκοπικός,έπρεπε να με ταπεινώσει για να γίνει κάτι περισσότερο από μένα...
Θυμάμαι ντρεπόμουν πολύ τις φίλες μου τους φίλους μου.Κάποια στιγμή κάποιος από την παρέα μου είχε προσέξει τις μελανιές μου.Για κάποιο λόγο του είχε φανεί λίγο παράξενο να φοράω μακρυμάνικη ζακέτα ντάλα ήλιο Ιούνιο μήνα...Μόλις του είπα τι είχε γίνει ήθελε να με βοηθήσει..μακάρι να ήταν τόσο έυκολο.Πόσες φορές πήγα στο νοσοκομείο γιατί ζαλιζόμουν...διασειση έλεγαν μια ελαφρά διασειση. Που να ήξεραν..Μόνο κάποια στιγμή πήγα στο νοσοκομείο,είχε προηγηθεί προ ημερών ένα καλό ξύλο, και εκεί κατάλαβαν ότι κάτι μου συνέβη.Είχα κάτι κατακόκκινες τεράστιες μελανιές στα πόδια..είχαν σπάσει φλέβες από τα χτυπήματα και είχα μια μικρή αιμορραγία...Έφυγα σαν τον κλέφτη όταν ο γιατρός ήθελε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία...μήπως όμως τελικά θα έπρεπε να καταγγείλω τον αδελφό μου?
Κι όμως δεν ήταν σύντροφός αυτός που με αγαπούσε τόσο πολύ αλλά ο ίδιος μου ο αδελφός. Χτυπούσε και μετά ζητούσε συγνώμη. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν πολύ μικρή και η μαμά μου δούλευε σε βιοτεχνία ατελείωτες ώρες.Άρχισα πολύ να της πω τι πραγματικά συνέβαινε. Δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση της ,το ένα της παιδί θύτης με θύμα το άλλο της παιδί. Ποίο δάχτυλο να κόψεις? Όταν έμαθε τι πραγματικά περνούσα αυτά τα χρόνια είχα ήδη φύγει ,αν και δεν ξέρω αν τελικά πραγματικά κατάλαβε πόσο πόνεσα.
Ακόμη και τώρα που σου τα γράφω θυμάμαι εκείνο το κάψιμο που μου άφηναν οι μπουνιές και οι κλωτσιές του. Και έλεγα από μέσα μου..."λίγα λεπτά και θα μουδιάσεις δεν θα νιώθεις τίποτα" και όντως μετά από λίγο δεν ένιωθα..Ήμουν μια ξεφτιλισμένη............. όπως με χαρακτήριζε καθώς με χτυπούσε και ας ήμουν η αδελφή του.Πάντα οι άλλοι είχαν μεγαλύτεροι αξία.Μια φορά σε μια ταβέρνα μου φώναξε τόσο δυνατά βρίζοντας με χυδαία που όλο τα μαγαζί γύρισε και με κοίταξε.Κάποιοι από αυτούς γέλασαν κιόλας.Ένα Σαββατοκύριακο σε ένα κάμπινγκ τύφλα σουρωμένος με έβριζε χυδαία και ουριαζε...είμαι σίγουρη ότι απολάμβανε το να βγαίνουν όλοι κ να κοιτάνε. Είναι άσχημο να περπατάς με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα.Είναι άσχημο να περπατάς και να ντρέπεσαι...αυτή η ντροπή πονάει περισσότερο..
Είμαι πλέον πολύ μακρυά..για χάρη της μαμάς μου κάνω ότι δεν θα θυμάμαι.Δεν μπορώ να τα ξεχάσω όμως. Ήμουν εντυπωσιακή,έξυπνη, το κορίτσι που τα είχε όλα,που είχε πολλές παρέες. Κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν ένα σκουπίδι για τον ίδιο μου τον αδελφό. Και λίγοι είναι αυτοί που το έμαθαν. Ναι έπεσα και εγώ θύμα κακοποίησης.Ο αδελφός μου με χτυπούσε βάναυσα για πολλά χρόνια. Δεν έφταιγα,δεν έφταιξα ποτέ.Δεν θέλω όμως να τον κρίνεις,ίσως τελικά γι αυτό που είναι να μην φταίει ούτε και αυτός. θα σου πω όμως ότι η ντροπή που ένιωθα όταν ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο μου πονούσε ακόμη περισσότερο από ότι το σώμα μου.Θα σου ζητήσω να μην πεις απολύτως τίποτα για το τι θα έκανες εσύ.Εσύ δεν είσαι εγώ,δεν περπάτησες στα παπούτσια μου,νομίζεις ότι θα έκανες κάτι,δεν το έζησες και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κρίνεις κανέναν.Θα σου πω όμως πως την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να φέρεται άσχημα σε μια γυναίκα ή ένα παιδί να μιλήσεις.Θα σου ζητήσω την ημέρα των κακοποιημένων γυναικών να μην κοινοποιείς φωτογραφίες υποστήριξης αλλά όταν θα δεις μια γυναίκα να γίνεται σκουπίδι να πας και να σταθείς δίπλα της.Μια γυναίκα που έχει βιώσει την κακοποίηση το μόνο που θέλει είναι να νιώσει ότι είναι δυνατή...ότι μπορεί και ότι αξίζει την ελευθεριά της...και αυτό μπορείς να της το χαρίσεις εσύ απλά με μια λέξη...δεν είναι μόνη,κανείς δεν είναι μόνος...αυτό σου ζητώ...όταν θα ξανά δεις μια γυναίκα σαν εμένα μην φύγεις ψιθυρίζοντας "αν το έκανε σε μένα θα τον σκότωνα"..βοήθησε την να ζήσει ελεύθερη!"

Δεν έχω λόγια πραγματικά.Σόφια σε θαυμάζω.Νιώθω λίγη μπροστά σου.

Εμπρός στρούμφ,γρήγορα στις τάξεις μας για μάθημα!


Εσείς θυμάστε την πρώτη σας μέρα στο σχολείο?...εγώ όχι (το να θυμόμουν θα ήταν το περίεργο)..Σήμερα και επίσημα ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά για τα μικρά μας...ένας καινούριος κόσμος θα ξεδιπλώνεται μέρα με την μέρα.Η γνώση θα τους ανοίγει σαν μικρά μικρά παραθυράκια και τα παιδιά μας θα ρίχνουν μια ματιά στον ατελείωτο κόσμο μας.Καινούρια πράγματα,εικόνες,καινούριοι φίλοι.Στο σπίτι ξανά μπαίνουν οι ξύστρες και τα μολυβάκια τους..τετράδια κενά που περιμένουν να γεμίσουν...


Δεν είναι μόνο τα παιδάκια μας που ξεκινούν έναν καινούριο κύκλο στην ζωή τους.Αρχίζει κ μια καινούρια σχολική χρόνια για εμάς τις μαμάδες..και ίσως εμείς να ήμαστε πιο ευάλωτες από τα παιδιά μας.Διαβάσματα,υποχρεώσεις,δραστηριότητες...εμπρός καλά μου ποδαράκια με λίγα λόγια. Όμως σκέψου μπροστά στο βουνό που υψώνεται μπροστά σου πως κάτι νέο,όμορφο και υπέροχο έρχεται και αυτόν τον νέο κόσμο θα τον περπατήσεις παρέα με το πιο όμορφο πλάσμα στην ζωή σου!!!

Καλή σχολική χρονιά σε όλους παιδιά,γονείς και δασκάλους!!!


Blogging tips