Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

All Star Makeover

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με σταράκια,ακριβώς όπως εγώ και εσύ.Τα χαρακτηριστικά πάνινα παπούτσια είναι το σήμα κατατεθέν της αιώνιας εφηβείας. Μαύρα, πράσινα,λευκά, σε χαμηλό ή μποτάκι..δύσκολα μπορείς να τους αντισταθείς...this shoes are made for everyone! Από μωράκια έως και τα "είντα" δεν σου κάνει εντύπωση να τα βλέπεις να περπατάνε στους δρόμους την μέρα ή την νύχτα!Έλα ξέρεις οτι τα σταράκια δεν είναι μόνο μια safe επιλογή,είναι το πατούμενο που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο!Αγαπάμε σταράκια!!! Σε όλα τα χρώματα,σχέδια και στυλ...Είναι σαν να υπάρχουν από πάντα και όλοι μας έστω μια φορά στην ζωή μας τα τιμήσαμε (κάποιοι από μας...για όλη μας την ζωή)Τι γίνεται όμως όταν το τιμημένο all star περνάει σε άλλα πόδια? Απλά το αλλάζεις!

Στεκόντουσαν σε μια σκοτεινή γωνία στη παπουτσοθήκη..λυπημένα και μόνα..δεν είχαν ολοκληρώσει ακόμα τον κύκλο τους σε αυτό τον μάταιο τούτο κόσμο...ώσπου μια μέρα ο γιος μου άνοιξε το κουτί τα έβγαλε και είπε..."αυτά θέλω"...Και αν έχει φορέσει σταρακια αυτό το παιδί..μπλε κόκκινα,άσπρα,πράσινα,μαύρα...αλλά ροζ...χμμμ ροζ είναι...γτ πρέπει να μείνουν έτσι όμως...χρώμα, φαντασία και μαζί με τον Ηλία ξεκινάμε την επιχείρηση all star makeover...Τα όπλα μας..ένα πινέλο και χρώματα υφασμάτων...


Δεν χρειάστηκε να κάνουμε και πολλά...Με σκούρο μπλε χρώμα έβαψα όλο το ύφασμα του παπουτσιού ακολουθώντας τις αναγραφόμενες οδηγίες. 
Μπορείς να δεις τις οδηγίες εδώ 


Στην συνέχεια απλά ζωγραφίσαμε τα σχέδια που ταιριάζουν στον μικρό μου χουλιγκάνο...και voilà..κορδόνια και έτοιμα...άλλωστε τα σταράκια δεν χρειάζονται και πολλά..όσο πιο ταλαιπωρημένα..τόσο καλύτερα!!!



..και όχι μόνο διασκέδασε την διαδικασία..αλλά τα χαίρεται κ με το παραπάνω!


Μπορείς να δεις παρόμοια θέματα :




Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

Summer in Greece

Καλοκαίρι 2018..ποιο καλοκαίρι δηλαδή που λίγο έμεινε..Πότε ήρθε πότε μας έμεινε ένας μήνας ούτε που το κατάλαβα. Όχι ότι είχα κ χρόνο να το σκεφτώ αλλά και ο καιρός δεν βοήθησε και ιδιαίτερα..Αλήθεια ξανά ζήσαμε τέτοιο καλοκαίρι? Από όποια πλευρά και να το πάρεις ,γεγονότων, καιρού,νομίζω όχι..Αλλά...δεν μας πτοεί τίποτα.Ω σαν τις κατσαρίδες θα επιβιώσουμε και πάλι και θα έρθει ο χειμώνας και θα αποζητάμε την ζέστη του καλοκαιριού.


Έχει πάει 2 Αυγούστου και με υπερηφάνεια δηλώνω ότι έκανα 1 μπάνιο! Ναι έχω κάνει 1 ολόκληρο μπάνιο, που για να κλέψω βέβαια μπήκα 3-4 φορές στην θάλασσα. Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα που ειδικά φέτος δεν είχα το mood διακοπών..αν και λίγες μέρες θα το παίξω "τρελαμένη έφηβη" χωρίς παιδιά και full in love.Παραλία,μπυράκια,βουτιές και γιατι όχι και ένα βραδινό μπανάκι... Πλέον στους ρυθμούς που παίζει η ζωή μου μπαταρίες δεν υπάρχουν,φορτίζω αυτόματα αλλά αν πω ότι δεν χρειάζομαι λίγες μέρες off θα πω ψέματα..τσαντούλα με ελάχιστα πράγματα μέσα,τα τελείως απαραίτητα..καλή διάθεση και την παρέα που χρειάζομαι για να με κάνει να περάσω ένα αξέχαστο καλοκαίρι...

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...






Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Εμείς οι 3 θα πάμε αλλιώς.


Χωρισμένη στα 37 με δυο παιδιά...και τώρα τι κάνουμε?...ζούμε! 


Τι μπορείς να κάνεις όταν βλέπεις να πράγματα γύρω σου να μην είναι όπως "θα έπρεπε".. Τι γίνεται όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια πραγματικότητα που υπήρχε παράλληλα με την δική σου αλλά ήταν τόσο σκοτεινή που δεν μπορούσες να την δεις ακόμα και τις στιγμές που σε έτρωγε.Μπορεί μια ξένη ζωή να σε καταπιεί τόσο που να πάψεις να είσαι εσύ..? Ίσως.. χρειάζεσαι όμως μόλις λίγες φορές να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, λίγα δευτερόλεπτα να το σκεφτείς και μια ανάσα για να τα αλλάξεις όλα. Δεν είναι τόσο δύσκολο,ίσως μόνο λίγο στην αρχή αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν έχεις ανάγκη και πολλά πράγματα απλά να κάνεις αυτό που "θέλεις", να δώσεις στον εαυτό σου αυτό που του αξίζει, τον χώρο και το οξυγόνο να αναπνεύσει. 
Ποιος είπε ότι χρειάζεσαι δεκανίκια για να περπατάς, ή κάποιον πλάι σου για να προχωρήσεις? Ξέρεις καμία φορά αυτό το "θέλω" που ακούς μέσα στο κεφάλι σου δεν είναι η φωνή μιας επιθυμίας για πράγματα που δεν έχεις κάνει αλλά το καμπανάκι που χτυπάει το εγώ σου λίγο πριν χαθείς. Κάπως έτσι έβλεπα και εγώ να χάνονται όλα..να χάνονται πριν καν αρχίσουν..γιατί το βλέπεις από την αρχή, το ξέρεις,τα σημάδια όλα είναι εκεί,απλώς ανάλογα την κάθε περίπτωση ή εθελοτυφλείς ή περιμένεις να έρθει η κατάλληλη στιγμή 
Δεν υπάρχει "πρέπει" ούτε κάποια φόρμουλα να ακολουθήσεις για να γίνουν τα πράγματα σωστά, όταν δεν φοβάσαι απλά κάνεις υπομονή και όταν ο δρόμος σου σε βγάλει σε εκείνον τον τοίχο που έβλεπες από μακρυά...τον ρίχνεις κάτω!Όταν είδα τον τοίχο μπροστά μου να γέρνει τόσο πολύ προς το μέρος μου έτοιμος να με πλακώσει πήρα την απόφαση να πέσω εγώ πρώτη πάνω του...και ο πιο σκληρός ας νικήσει. Η πρώτη φορά ήταν σαν να έσπασα όλα μου τα κόκαλα ένα προς ένα,σηκώθηκα και ξανά έπεσα πάνω στον ίδιο τοίχο..δεύτερη,τρίτη και κάπου εκεί άρχισε να ραγίζει,εκεί κατάλαβα ότι τελικά δεν ήθελε τίποτε άλλο αυτός ο θεόρατος τοίχος μπροστά μου μόνο λίγο περισσότερη δύναμη..λίγο καιρό μετά κάποιος με ρώτησε αν κατάφερα να ρίξω τον τοίχο που ήταν μπροστά μου...Δεν τον είχα ρίξει απλά,είχα πατήσει ήδη πάνω στα χαλίκια του.
Ξέρω πως όλα θα είναι αλλιώς από εδώ και πέρα. Ξέρω πως ίσως η απόφασή μου να συνεχίσω μόνη με τα παιδιά μου να είναι περισσότερο από δύσκολο, θα είναι όμως μια δυσκολία που εγώ αποφάσισα να περάσω σε μια ζωή που διάλεξα εγώ και όχι κάποιος άλλος για μένα. Δεν με νοιάζει τι έγινε ούτε θα κάτσω να μοιρολογώ γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως "θα έπρεπε"...και πως θα έπρεπε δηλαδή? Ποιο είναι αυτό το καλούπι που ντε και καλά πρέπει να μπω μέσα? Όχι λυπάμαι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου, με αγαπάω πάρα πολύ για να χάνομαι σε μια ζωή που δεν είναι για μένα και ας "πρέπει". Το πρέπει τους έγινε θέλω μου και όταν κάτι το θέλω το κάνω δικό μου,απλά. 
Δεν περιμένω κανέναν να μου πει ότι "όλα θα πάνε καλά" γιατί δεν περιμένω τίποτα να πάει,θα το πάω εγώ. Δεν θέλω από κανέναν να ακούσω "λυπάμαι" γιατί εγώ δεν λυπήθηκα ούτε μια στιγμή..έκανα τις επιλογές μου και θα ζήσω με αυτές..γιατί εγώ επιλέγω πως θα ζήσω την ζωή μου και εδώ που τα λέμε δεν με αφορά η γνώμη κανενός... Δεν χρειάζομαι συμπαράσταση ή δύναμη από κάποιον. Τους ανθρώπους που χρειάζομαι τους έχω δίπλα μου όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δεν ξέρω εάν είμαι υπεραισιόδοξη ή απλά "δεν νιώθω" και πολλά..ξέρω όμως πολύ καλά τον τρόπο για να συνεχίσω όπως εγώ θέλω,ξέρω τι θέλω να κάνω και θα το κάνω.


Κάπως έτσι κυλούν οι τελευταίοι μήνες,εμείς οι 3 μαζί..Με παιχνίδια πειράγματα και γέλια. Μουσική να παίζει δυνατά ,νύχτες που ξαπλώνουμε να δούμε ταινία και απογεύματα με επιτραπέζια. Δεν είναι τελικά και τόσο δύσκολο,ούτε τρομακτικό...ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει και από εδώ και πέρα τον δρόμο μας τον χαράζουμε εμείς...εμείς οι 3 θα πάμε αλλιώς...τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του!
Blogging tips