Ένας κόσμος φτιαγμένος για τα δυο σου τα πόδια.

Τα τελευταια 6 χρόνια της ζωής μου  κυκλοφορώ με ένα παιδικό καρότσι.Στην αρχή η κόρη μου έπειτα ο γιος μου,το καρότσι στην καθημερινότητα  μου έγινε η προέκταση των χεριών μου και η αφορμή να καταλάβω πόσο ελλειπή είναι η "οδική μας παιδεία"αδιαφορούμε παντελώς για τις ανάγκες του άλλου,τους νόμους και τους κανόνες.Πέρα από τον εαυτό μας δεν υπάρχει τίποτα,θέλω να παρκάρω και θα παρκάρω οπουδήποτε εν προκειμένου να γίνει η δουλειά μου και να βολευτώ.Ο κόσμος που ζούμε, που φτιάχνουμε και συντηρούμε είναι ένας κόσμος φτιαγμένος μόνο για 2 πόδια..ή αποτελείται από 2ποδα ζώα.

Κάτι κατηφορικά σημεία στις γωνίες των πεζοδρομίων δεν είναι εικαστικά δρώμενα,ούτε είπαμε να σπάσουμε την μονοτονία του ίσιου. Φυσικά δεν είναι ούτε μεγάλες υδρορροές που βοηθούν τα νερά να φύγουν από τα πεζοδρόμια στις μπόρες...λέγονται ράμπες αναπήρων. Είναι τα σημεία όπου τα αναπηρικά αμαξίδια,τα παιδικά καρότσια και οι άνθρωποι με περιορισμένη κινητικότητα τα χρησιμοποιούν ώστε να μην τους πατήσουν οι πολιτισμένοι "ουγκ" με τα αυτοκίνητα τους.Πριν θιχτείς για το "ουγκ" θυμήσου πόσες φορές άφησες το αυτοκίνητο σου σε ράμπα ανάπηρων και με εμπόδισες όχι μόνο παραβιάζοντας των οδικό κανόνα που σίγουρα έμαθες στην σχολή οδηγών αλλά έθεσες σε κίνδυνο τόσο την ζωή μου και την ζωή του παιδιού μου,καθώς με ανάγκασες να διασχίσω τον δρόμο. Εαν το έχεις κάνει συχνά με συγχωρείς αλλά δεν ανήκεις στο πολιτισμένο ανθρώπινο είδος.Δικαιολογίες του τύπου,πάρκαρα για λίγο να κατέβει ο άρρωστος πατέρας μου,η μητέρα μου είναι στον γιατρό, η έγκυος γυναίκα μου, δεν θα είχαν καμία σημασία εάν στο σημείο που πήγες να παρκάρεις υπήρχε ένας τροχονόμος με το μπλοκάκι έτοιμο για την κλήση,εκεί ούτε θα το σκεφτόσουν.

Το ζήτημα αλήθεια είναι κατά πόσο έχουμε ως λαός "οδική παιδεία"..τα τροχαία ατυχήματα αποδεικνύουν πως δεν έχουμε.Το ζήτημα είναι κατά πόσο έχουμε παιδεία σαν άνθρωποι και ως μαμά που περπατάω χιλιόμετρα σχεδόν μέρα παρά μέρα σας υπογράφω ότι δεν έχουμε ούτε παιδεία,ούτε σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και τους κανόνες...και οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Δεν θα μιλήσω για τις κακοτεχνίες στους δρόμους,εκεί που περπατάς να βλέπεις να πετάγεται μια κολόνα της ΔΕΗ στην μέση μιας ράμπας ή την διάφορα των 5 εκατοστών που καθιστούν άχρηστη μια ράμπα ή για τα σπασμένα σκαμμένα πεζοδρόμια (γιατί καλά με το παιδικό καρότσι άλλα ένας ανάπηρος πως θα σηκώσει το αμαξιδιό του),το θέμα είναι αποκλειστικά οι οδηγοί...

Όταν παρκάρεις σε ράμπα αναπήρων αυτόματα προβιβάζεσαι σε γαϊδούρι,αφενός θεωρείς ότι ο δρόμος είναι τσιφλίκι σου και αφετέρου δεν σέβεσαι τους πεζούς συνανθρώπους σου για να μην σου πω ότι είσαι και αγράμματος γιατί στα μαθήματα οδήγησης προφανώς δεν πρόσεχες το συγκεκριμένο κεφάλαιο. Αν βεβαία ήσουν εσύ η μαμά με το καρότσι ή ο ανάπηρος τότε θα το σκεφτόσουν λίγο διαφορετικά...Μέσα σε χιλιάδες χιλιόμετρα οδικού δρόμου υπάρχουν 50 πόντοι αποκλειστικά και μόνο για τους ανθρώπους με περιορισμένη κινητικότητα..δεν χρειάζεται να παρκάρεις εκεί...ή να στο θέσω διαφορετικά...έστω ότι έχεις μια πληρωμένη θέση πάρκινγκ...δεν θα βάλεις μεγάλες ταμπέλες με αριθμούς αδείας που θα ειδοποιούν τους άλλους οδηγούς ότι η θέση σου ανήκει και θα απαιτείς να μην παρκάρει κανείς πέρα από σένα; εγώ τι πρέπει λοιπόν να κάνω ως πεζός που δεν με σέβεσαι;Εσύ αν κάποιος παρκάρει την θέση σου δεν θα καλέσεις την αστυνομία;Το ίδιο θα κάνω και εγώ...και μην εξεγείρεσαι για αυτό...όταν είσαι μάγκας και παρκάρεις όπου θέλεις θα είσαι και κιμπάρης να πληρώνεις!

Ζούμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο για δυο πόδια.Πολλά πεζοδρόμια είναι αφιλόξενα προς οποιουδήποτε είδος καροτσιού.Τόσο στενά,κακοφτιαγμένα και άλλα γεμάτα τραπεζοκαθησματα.Εμπορικά καταστήματα ή και καφετέριες.Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες εάν και εφόσον διαθέτουν,έχουν κάτι μικροσκοπικά ελεεινά ασανσέρ που και να μην είσαι θα γίνεις κλειστοφοβικός,πόσο μάλλον να χωρέσεις ένα ολόκληρο καρότσι. Όταν λοιπόν ο κόσμος είναι τόσο αφιλόξενος γιατί πρέπει να γινόμαστε και εμείς.Και άντε σου λέω άσε τα καρότσια.Κάποια στιγμή τα παιδιά μεγαλώνουν,στους άνθρωποι όμως που είναι καθηλωμένοι σε ένα μαξιδιο δεν θα τους φυτρώσουν πόδια.

Πολύ ωραία τα μεγάλα λόγια περί δικαιωμάτων και διαφορετικότητας και το πόσο θαυμάζεις τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω..πόσο όμως ένας κινητικά ανάπηρος έχει την δυνατότητα να βγει μια βόλτα στο τετράγωνο της γειτονιάς του;Δεν μπορεί και σου το λέω εγώ που έχω την δυνατότητα να βγω στον δρόμο και να παραβλέψω τον ανόητο οδηγό που παρκάρει σε ράμπα,διάβαση ή στάση λεωφορείου.Ο κόσμος αυτός δεν είναι δικός σου ή δικός μου...είναι δικός μας...Πρέπει λοιπόν να σεβαστείς τους κανόνες,τους νόμους και αν το θέλεις πρέπει και οφείλεις στα ίδια σου τα παιδιά  να τους μάθεις πως ο κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο έχει τον χώρο του και τα δικαιώματά του...πρόσεξε μην βρεθείς στην θέση όλων αυτών που με τόση άνεση αποκλείεις.

*Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο άρθρο είναι τραβηγμένες σε μια και μόνο μέρα από την δυτική Θεσσαλονίκη προς το κέντρο της πόλης.Εγώ δεν νιώθω καθόλου περήφανη...εσύ;