Δύσκολη η περίοδος που διανύουμε,τόσο για εμάς όσο και για τα παιδάκια μας,καθώς ο περιορισμός και ο άπλετος χρόνος που περνάμε σπίτι μας κάνει να αναζητούμε συνεχώς δραστηριότητες.
Στην σημερινή ανάρτηση θα δεις βήμα βήμα πως να κατασκευάσεις με ελάχιστο κόστος ένα αλφαβητάρι.Φυσικά θα χρειαστείς έναν μικρό βοηθό που σίγουρα θα έχεις δίπλα σου...Τα υλικά που θα χρησιμοποιήσεις...
ένα τελάρο ζωγραφικής ή μακετόχαρτο (ιδανικά 35x45 cm)
μπουκάλια νερού
καπάκια από μπουκάλια
φαλτσέτα
πιστόλι σιλικόνης
ανεξίτηλο μαρκαδόρο
χρώμα (για το τελάρο)
1. Εάν επιλέξεις τελάρο ζωγραφικής μπορείς να χρωματίσεις ή ακόμα και να αναθέσεις στον μικρό σου βοηθό να δημιουργήσει επάνω του.Αν επιλέξεις μακετόχαρτο φρόντισε η επιλογή των χρωμάτων να είναι κατάλληλη για την επιφάνεια του.Εμείς βάψαμε τον καμβά με ακρυλικό χρώμα!(μπορείς να χρησιμοποιήσεις ακόμη και ένα κομμάτι χαρτόνι).
2.Το επόμενο βήμα είναι αποκλειστικά δουλειά της μαμάς.Κόψε τους λαιμούς από τα μπουκάλια. Ουσιαστικά αυτό που χρειάζεσαι είναι το βίδωμα. Αρχικά θα υπολογίσεις 24 (όσα τα γράμματα του αλφάβητου) και έπειτα άλλα 10 με 20 τεμάχια.
3.Στο καμβά γράψε τα γράμματα της αλφαβήτου και κόλλησε με την σιλικόνη τους 24 λαιμούς των μπουκαλιών στο επάνω μέρος ενώ στο κάτω κόλλησε τους υπόλοιπους λαιμούς.
4.Επάνω στα καπάκια γράψε με τον ανεξίτηλο μαρκαδόρο τα γράμματα του αλφάβητου όπως και στα επιπλέον καπάκια.έτσι θα έχεις 2-3 φορές το κάθε γράμμα .
Το αλφαβητάρι είναι έτοιμο!!!Στο επάνω μέρος βρίσκονται όλα τα γράμματα και στο κάτω οι κενές θέσεις για λεξούλες. Εύκολο με μηδαμινό κόστος και ανακυκλώσιμα υλικά κάνει την γραμματική παιχνίδι.Μπορείτε να παίξετε κρεμάλα ή να βοηθήσει το μικρό σου αστεράκι να κάνει αντιστοιχία των γραμμάτων μαθαίνοντας τα!
Η σημερινή ανάρτηση μου έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα. Αυτή την φορά δεν θα μιλήσω για κάποιο θέμα της καθημερινότητας μου, ούτε θα περιγράψω κάποια αστεία ιστορία.Αυτή την φορά θα κρυφτώ πίσω από τις λέξεις και θα πάρω ένα μάθημα ζωής από έναν ήρωα!Ναι ήρωα γιατί υπάρχουν πολλοί μεγάλοι ήρωες τριγύρω μας όχι αυτοί με τις πολύχρωμες εντυπωσιακές στολές και τις απίστευτες δυνάμεις,αλλά αυτοί οι ήρωες με τις υπερδυνάμεις που μας νικούν χωρίς καν να μας αντιμετωπίσουν.Δεν μάχονται για την σωτηρία του πλανήτη αλλά παλεύουν καθημερινά με τους εχθρούς τους που είναι...πολλοί από εμάς.Πάνε κάποια χρόνια από τότε που σκέφτηκα να γράψω ένα θέμα για έναν τέτοιο σούπερ ήρωα αλλά μετά από σκέψη αποφάσισα πως ήμουν πολύ μικρή μπροστά σε αυτό το μεγαλείο ψυχής για να το αγγίξω..Τι άλλαξε όμως σήμερα;...σχεδόν τίποτα,εξακολουθώ να νιώθω μικρή,έξω από αυτό και να προσπαθώ να κατανοήσω με το μικρό μου μυαλό τι πραγματικά σημαίνει να μεγαλώνεις και να ζεις σαν πραγματικός ήρωας.
Ο μικρός μου φίλος ο Πάνος,ζει τον τελευταίο καιρό στην Ελβετία με την οικογένεια του.Είναι ένα χαμογελαστό μούτρο που η χαρά και η ηρεμία του σε καθηλώνουν μόνο από ένα του βλέμμα...Ο Πάνος μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο Panos' Adventures σε προσκαλεί να ζήσεις μαζί του περιπέτειες και να δεις τις εικόνες που αποτυπώνονται μέσα από αυτές.
Δεν είναι μόνο μια πρόσκληση να γνωρίσεις μαζί του τον κόσμο αλλά ένα μάθημα αισιοδοξίας και πίστης...Πίστη στον εαυτό σου,στην ελπίδα και στην βεβαιότητα ότι όλα μπορείς να τα καταφέρεις απλά αν το θελήσεις..Μέσα από αυτά τα πανέμορφα μάτια θα δεις τον κόσμο αλλιώς...αρκεί να σταθείς δίπλα του και να σου δείξει αυτόν τον κόσμο όπως μόνο εκείνος ξέρει..Και ναι ίσως αυτός ο κόσμος να μην είναι πάντα όμορφος και ακριβώς εκεί είναι το μεγάλο μάθημα που θα πάρεις...ο κόσμος έχει τα χρώματα που εσύ του δίνεις.
Πάνο μου σου στέλνω ένα τεράστιο φιλί περιμένω με ανυπομονησία τις επόμενες περιπέτειες σου.
Επίσκεψού την σελίδα του Πάνου Panos' Adventures στο facebook και ταξίδεψε μέσα από τις δικές του εικόνες...
υγ. ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Φώτη,την Στεφανία,την Σταθούλα και φυσικά τον Πάνο...όχι μόνο που μου επέτρεψαν να ανεβάσω αυτό το θέμα αλλά εξαιτίας τους σταμάτησα να γκρινιάζω!
Γενικά δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσα!Αν δει κάποιος το δωμάτιο μου πιο πολύ θυμίζει εφηβικό δωμάτιο παρά κρεβατοκάμαρα μιας γυναίκας 38 χρόνων!!!Αφίσες από συναυλίες,μαύρες κουρτίνες,κρανία και πίνακες με σκελετούς!Ναι το ομολογώ δεν θα μεγαλώσω πότε!Αρνούμαι!!!
Εκτός από το να παραμένω αιώνια έφηβη τρελαίνομαι να φτιάχνω πράγματα. Είναι και η παραξενιά μου που δεν βρίσκω πότε αυτό που θέλω οπότε το κατασκευάζω!Επί μήνες έψαχνα ένα κομοδίνο.Ένα κλασικό κομοδίνο βρε παιδί μου,χωρίς να έχει κάποιο διαστημικό σχέδιο.Αλλά μάταια...ώσπου μια φίλη μου είπε για ένα μοναχικό λευκό κομοδίνο που δεν χρειαζόταν πια. Χμ..λευκό?που να ταιριάξει ένα λευκό κομοδίνο στα venge/μαύρα έπιπλά μου..Και ήταν τόσο νέο..τόσο γερό για να μην έχει θέση πουθενά!!!Όχι δεν θα καταδικαστείς από το χρώμα σου.Πρώτον η άριστη ποιότητά του (μιλάμε για έπιπλο όχι τις φλούδες που κυκλοφορούν πλέον) και δεύτερον ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν!
Μια πολύ καλή ιδέα θα ήταν να το τρίψω προσεκτικά και να το βάψω στοργικά...αλλά όχι.Το σύμπαν σε έφερε σε μένα μικρό μου κομοδίνο για να γίνεις ένα μοναδικό κομμάτι στο ξεχωριστό δωμάτιό μου...
Το μόνο που χρειαζόταν για να μεταμορφωθεί από ένα απλό κομοδίνο σε ένα έργο τέχνης ήταν απλά κόλλα,ένα πινέλο και μερικά τεύχη από κόμικ!
Δεν χρειάζονται κάποιες οδηγίες παραπέρα,έσκισα τις σελίδες των κόμικ σε μικρά κομμάτια και άρχισα το κολάζ.
Αφού έντυσα όλο το κομοδίνο (την βάση του επίπλου και τα συρτάρια)με τα σκισμένα κομμάτια των κόμικ το άφησα να στεγνώσει και πέρασα από πάνω λούστρο σε σπρέι για να το θωρακίσω και να σταθεροποιήσω ουσιαστικά τα κολλημένα κομμάτια χαρτιού.
Λίγες ώρες μετά εφόσον είχε στεγνώσει και το λούστρο έτοιμο!
Όχι να καμαρώσω για τον εαυτό μου αλλά καμία σχέση!
Το αγαπώ, το λατρεύω και έχει γίνει το αγαπημένο μου!!!
Η λεωφόρος των κομματιασμένων ονείρων..Το αγαπώ αυτό το τραγούδι. Ένα υπέροχο κομμάτι των Green Day περιγράφει πώς κάποιος περιφέρεται μόνος στην λεωφόρο των κομματιασμένων ονείρων. Ίσως των δικών του,ίσως όλων τον ανθρώπων. Θα μπορούσε να υπάρχει μια λεωφόρος ή ένα μέρος όπου πηγαίνουν όλα εκείνα τα όνειρα που γίνανε κομμάτια, κάτι σαν την κόλαση που καταδικάζονται όλοι οι αμαρτωλοί.Θα μπορούσε ίσως να υπάρχει μια κόλαση για όλα εκείνα τα όνειρα και τα συναισθήματα που τελικά έπεσαν και έγιναν κομμάτια...θρύψαλα.
Περπατώ σε έναν μοναχικό δρόμο,το μόνο που έχω γνωρίσει ποτέ
Δεν ξέρω πού πηγαίνει,αλλά είμαι μόνο εγώ και βαδίζω μόνος μου
Νομίζω πως κάπως έτσι είναι όλη η ζωή. Ξέρεις πως το φαντάζομαι; Να ξεκινάς από την αρχή του δρόμου που μοιάζει να μην υπάρχει.Στέκεσαι φοβισμένος και αμίλητος βλέποντας μπροστά σου έναν στενό δρόμο που ίσα ίσα χωράει το βήμα σου. Γυρίσεις πίσω να δεις την αρχή του αλλά σου φαίνεται πως είσαι στο πουθενά. Δεν υπάρχει αρχή είναι σαν να σαι στην μέση αλλά δεν θυμάσαι να ξεκίνησες από κάπου.Και κάνεις ένα βήμα προς τα μπρος,δεύτερο...τρίτο,αρχίζεις να περπατάς προς την κατεύθυνσή του...και είσαι μόνος.Νιώθεις μόνος φοβισμένος, κρυώνεις, όλα αυτά που νιώθεις μέσα στην μοναξιά σου. Αριστερά και δεξιά σου υπάρχουν εικόνες,σαν τηλεοπτικοί δέκτες με διάφορες εικόνες από τα όνειρα σου.Όλα αυτά τα γυάλινα όνειρα που χτίσανε με τα κομμάτια τους αυτόν τον δρόμο.
Η σκιά μου είναι η μόνη που περπατά δίπλα μου,η ρηχή καρδιά μου είναι το μόνο πράγμα που χτυπά.
Μερικές φορές εύχομαι κάποιος εκεί έξω να με βρει
Μέχρι τότε βαδίζω μόνος μου
Δεν μπορείς να καταλάβεις αν επέλεξες να είσαι μόνος ή αν έπρεπε και εύχεσαι κάποιος να ήταν δίπλα σου, όχι για να μην φοβάσαι αλλά για να είναι λιγότερο σκληρός και δύσκολος ο δρόμος σου. Είναι πιο ωραίο όταν έχεις παρέα αλλά ακόμη πιο σκληρό όταν κάποιος σε αφήνει μόνο. κάπου εκεί που νιώθεις πως κάποιος σου κρατάει το χέρι γυρίζεις το βλέμμα σου και βλέπεις ότι περπατάς πάλι μόνος και τα μάτια σου κοιτούν την εικόνα της στιγμής που σταματούν να σε κρατούν. Μένεις εκεί για λίγα λεπτά και βλέπεις την ίδια σκηνή ξανά και ξανά.Μοιάζει σαν να είναι αιώνας αλλά έχουν περάσει μόλις λίγα λεπτά και συνεχίζεις. Κάπως έτσι φαντάζομαι την λεωφόρο των κομματιασμένων ονείρων.
Τώρα θα σκέφτεσαι τι με έχει πιάσει και γράφω στις 11 παρά βράδυ Σαββάτου,λίγο πριν τα βεγγαλικά της Ανάστασης σκάσουν στον ουρανό, για ένα τραγούδι. Δεν ξέρω,ίσως γιατί άκουσα αυτό το τραγούδι και θυμήθηκα τα δικά μου κομματιασμένα όνειρα. ίσως γιατί το κλίμα είναι έτσι κι αλλιώς βαρύ αυτές τις μέρες.Ίσως γιατί λίγο πολύ όλοι περπατάμε μόνοι και οι σκελετοί που ζουν μέσα μας ανεβαίνουν κάθε τόσο από τα υπόγεια για να μας θυμίσουν πόσο μόνοι είμαστε τελικά. Σου φαίνεται απαισιόδοξο το ξέρω αλλά δεν είναι.Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν θα υπάρχει κανείς σε αυτόν τον δρόμο, όχι γιατί έχω ανάγκη κάποιον να μου κρατάει το χέρι.Οι άνθρωποι για μένα δεν είναι ανάγκες, ούτε έρχονται για να καλύψουν κενά, ούτε να μας βαρύνουν. Πραγματικά ακόμη και τώρα δεν ξέρω γιατί έρχονται οι άνθρωποι στην ζωή μας αλλά μάλλον για να μας δώσουν κάτι γιατί ακόμα και από τον πόνο που ίσως σου προσφέρει κάποιος άνθρωπός κερδίσεις κάτι.
Όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό το τραγούδι το αγαπώ. Με κάνει να παίρνω μια βαθιά ανάσα και να πιστεύω ότι κανένας άνθρωπός δεν περπατάει μόνος του. Δεν θέλω να το πιστέψω,Για΄τι αν καλωσορίσεις την μοναξιά είναι μεγάλη και αρχίζει να πιάνει χώρο μέσα σου.Το έχω δει πως είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να μην νιώθει τίποτα γιατί αγάπησε την μοναξιά του. Όταν μου το είχε πει γέλασα αλλά με τον καιρό είδα ότι μοναξιά γίνεται τσιμέντο μέσα στην ψυχή. Πίστευα ότι τα συναισθήματα δεν μπορούν να πάψουν να υπάρχουν αλλά δεν ισχύει. Αν πάψεις να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι, να αφήνεσαι τότε εκείνος ο διακόπτης που τα τροφοδοτεί κλείνει. Και στο υπογράφω κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τον ανοίξει. και όποιος και να σταθεί δίπλα σου προσπαθώντας να σου πιάσει το χέρι,όποιος σε βρήκε μόνο σε αυτόν τον δρόμο,όπως λέει και το τραγούδι,απλά σε λίγα βήματα θα καταλάβει ότι είναι εκείνος μόνος και δεν τον βρήκε ποτέ κάνεις.
Δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που επέλεξαν να είναι μόνοι.Κάτι τους έκανε να κλείσουν αυτό τον διακόπτη.Χαίρομαι πολύ όμως όλους εκείνους που δεν περπατάνε μόνοι.Που βρέθηκαν άνθρωποι να δουν ποιοι πραγματικά είναι γιατί είναι υπέροχο να αφήνεσαι και να ξέρεις πως κάποιος είναι εκεί γι αυτό που είσαι,όχι γιατί θέλει να σε κάνει κάπως αλλιώς ή μοιάζεις με κάποιον άλλον.
Πήγε κιόλας 11..Δε θα ευχηθώ καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα. Θα ευχηθώ σε όσους περπατάνε μόνοι να βρεθούν γρήγορα στο τέρμα αυτής της λεωφόρου και εκεί να βρίσκεται αυτό που πραγματικά θέλουν. Εύχομαι οι άνθρωποι να βλέπουν πιο καθαρά στα μάτια των ανθρώπων,να βλέπουν στον κάθε έναν αυτό που πραγματικά είναι..εύχομαι οι άνθρωποι που δεν αξίζουν να είναι μόνοι να μην ανοίξουν πότε την πόρτα στην μοναξιά.
Υγ. στα τελευταία θέματα που ανεβάζω υπάρχουν ερωτήσεις για το αν μου συμβαίνει κάτι και γράφω γι αυτό προσπαθώντας να πω κάτι σε κάποιον. Σίγουρα δεν είναι παραμυθάκια,αλλά δεν θα έγραφα κάτι στο blog μου προσπαθώντας να στείλω ένα μήνυμα.Είναι σκέψεις που συναισθήματα που δημιουργούνται όταν κάτι με επηρεάζει,κάτι που βιώνω η ίδια, ή ακούω γι αυτό και αναπτύσσεται στο τρελαμένο μου μυαλό σαν ιδέα. Δεν θα το συζητήσω με κανέναν γιατί δεν χρειάζεται.Το μοιράζομαι εδώ τόσο απλά...μα πες μου δεν είναι υπέροχο τραγούδι που αξίζει να γράψεις γι αυτό;
"Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά".
'Όσοι στην εφηβεία σας αγαπήσατε την ελληνική ροκ σκηνή και βάλατε τσίτα τον ήχο ακούγοντας Τρύπες τότε θα θυμάστε τον Γιάννη Αγγελάκα να ρωτάει την "μαμά του" για "τα κανονικά παιδιά". Τελικά στα 37 μου (ντάξη οκ 38 παρά) έρχομαι και ρωτάω...μάθαμε ποια είναι τα κανονικά παιδιά;..ναι καλά το σκέφτεσαι..κάτι έχω στο μυαλό μου και υπόσχομαι να μην είμαι πολύ επιθετική σε αυτήν την ανάρτηση. Αφενός γιατί οι απόψεις μου είναι τεκτηριωμένες και αφετέρου γιατί το νιώθω πως στο θέμα παιδιών προσπαθώντας να δώσω σε κάποιον να καταλάβει το αυτονόητο, είναι σαν να προσπαθώ να μάθω ένα γουρούνι να τραγουδάει..από την μια αυτό είναι αδύνατον και από την άλλη ενοχλώ το γουρούνι.Ποίος είναι ο λόγος όμως που Σάββατο απόγευμα έκατσα μπροστά στον υπολογιστή μου για να γράψω αυτή την ανάρτηση..άκου λοιπόν..
Πίνω καφέ..και σκέφτομαι να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο και να σηκωθώ να ξεκινήσω τις υπόλοιπες λαμπάδες που πρέπει να τελειώσω μέχρι που πέφτω σε ένα post στο facebοok το οποίο μιλούσε για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες. Καταιγισμός σχολίων από κάτω..για το πόσο εγωιστικό είναι για μια γυναίκα να κρατήσει μόνη της ένα παιδί, για το πόσο εύκολο είναι το διαζύγιο σήμερα, για το πόσο τα ζευγάρια δεν έχουν υπομονή..που οι γυναίκες δεν κρατάνε τα σπίτια..πόσα στρώματα τούρτας διάβασες μέχρι τώρα; μην σε κουράσω άλλο γιατί θα γίνει σαν το Empire State Building που μετράει 102 ορόφους,θα σου βάλω όμως το κερασάκι!Για να είναι υγιή τα παιδιά πρέπει να έχουν και τους δυο γονείς!!! Μμμμμ ok love...
Πως είναι το έργο της κοινωνίας? Μπαμπάς-μαμά-παιδάκια.. Αν νομίζεις ότι η διαφήμιση του βουτύρου στην τηλεόραση όπου η μαμά (υπέρλαμπρη) έχει ετοιμάσει το πρωινό και ο μπαμπάς χαρούμενος βάζει γάλα στα δημητριακά των παιδιών του είναι real life ξύπνα!!!Φυσικά και υπάρχουν ερωτευμένα και ευτυχισμένα ζευγάρια που θα μπορούσαν να είναι μια πολύ ωραία εικόνα για την κοινωνία μας που πάει καταδιαόλου και μια αίσθηση αισιοδοξίας ότι τελικά δεν έχουν ισοπεδωθεί όλα!Είναι υπέροχο να επιλέξεις να ζήσεις την ζωή σου με έναν άνθρωπο και παρόλα τα καθημερινά μικρά ή μεγάλα προβλήματα να έχεις τον άνθρωπό σου και όλο αυτό να ολοκληρώνεται με τα παιδιά.Ναι είναι τέλειο και πιστεύω ότι υπάρχει,ξέρω ότι υπάρχει,έχω πολλά παραδείγματα γύρω μου που με κάνουν να πιστεύω σε αυτό. Δεν θα κάτσω σαν χωρισμένη κακιασμένη κυράτσα να ασχοληθώ με τα ευτυχισμένα ζευγάρια..γιατί δεν έχω κανένα κόμπλεξ πάνω σε αυτό,ούτε έχω να βγάλω κακία για κάτι...ρεεε υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια,αλλού είναι το θέμα μου.Στερεότυπα!!!
Τα παιδιά για να είναι υγιή χρειάζονται και τους δυο γονείς..Ναι οι γονείς είναι αυτοί που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας,βάζουν τις βάσεις γι αυτό που θα γίνουμε ως ένα σημείο της ζωής μας.Και το λέω αυτό γιατί από κάποια ηλικία και μετά δεν φταίει ούτε η μαμά μας ούτε ο μπαμπάς μας για τις επιλογές μας αλλά εμείς!Δίνει ο καθένας τους κάτι διαφορετικό στο παιδί και έχουν τελείως διαφορετικό ρόλο στην ζωή του. Οκ δεν διαφωνώ..αυτό είναι το κανονικό; Δηλαδή οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι μη φυσιολογικό;αφύσικο;τι; Αν ένας γονέας χάσει τον σύντροφό του τα παιδιά του είναι άρρωστα;μη φυσιολογικά; και μην μου πεις ότι επειδή φύγει από την ζωή ένας γονιός είναι άλλο γιατί δεν είναι.Δηλαδή ένα παιδί που μεγαλώσει φυσιολογικά και στα 20 πχ χάσει τον έναν γονιό του περνάει από το υγείες στο άρρωστο; Για να είναι τα παιδιά καλά πρέπει να έχουν και τους δυο γονείς no matter what;
Άκου σε λίγο προσεκτικά.Δεν υπάρχουν κανονικά παιδιά.Υπάρχουν παιδιά που χρειάζονται ηρεμία,αγάπη και προσοχή.Υπάρχουν παιδιά που έχουν ανάγκη να είσαι διπλά τους,να τους προσφέρεις ασφάλεια και να ξέρουν ότι θα είσαι εκεί. Να τα πιάσεις από το χέρι και να τους δείξεις τον κόσμο,είτε έχεις σύμμαχο στο ταξίδι σου ως γονιός είτε είσαι μόνος σου.Όλοι οι γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους αγωνιούν καθημερινά,δεν θα σου πω ότι ένας μονογονέας περνάει ζόρια γιατί και αυτό είναι στερεότυπο,θα σου πω όμως ότι μεγαλώνοντας μόνη μου τα παιδιά μου τον φόβο μου για το μέλλον τον μοιράζομαι με το ταβάνι μου λίγο πριν κοιμηθώ. Αν κάτι δεν πάει καλά λέω "δεν πρόσεξα-δεν το είδα-έκανα λάθος"..σε μένα δεν υπάρχει πληθυντικός, φταίω για όλα και επωμίζομαι όλες τις ευθύνες.Το ότι επέλεξα να μεγαλώσω τα παιδιά μου μόνη ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω για όλους και δεν θα κάτσω να αναλύσω ποιος φταίει ή αν προσπάθησα, αυτό το ξέρω εγώ και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν,αλλά νομίζεις ότι τα παιδιά μου δεν είναι υγιή γιατί τους στέρησα την καθημερινή παρουσία του πατέρα τους;Με θεωρείς εγωίστρια γατί το επέλεξα; Ποιος είσαι εσύ που θα το κρίνεις; Τι είσαι εσύ που θα μιλήσεις για υγειά,για φυσιολογικότητα;
Αν κάποιος νομίζει ότι μόνο μια παρουσία αρκεί κάνει μέγα λάθος.Ένα ζευγάρι που ζει μαζί και πίσω από την πόρτα του σπιτιού του μαλώνει,δεν έχει επικοινωνία,ποια υγεία προσφέρει στα παιδιά του;ποια φυσιολογική ζωή έχουν παιδιά που βλέπουν ένα πατέρα κολλημένο στο κινητό,μια μάνα στον κόσμο της,για να μην αναφέρω τα παραδείγματα που γονείς κακοποιούν τα παιδιά τους. Μήπως να αναφερθώ στη γυναίκα που έμεινε μόνη όταν την εγκατέλειψε ο σύντροφός της στην ανακοίνωση της εγκυμοσύνης και επέλεξε να κρατήσει αυτό το παιδί αντί να το πετάξει στον κάδο κάποιού γυναικολόγου; Τι μήνυμα περνάς στο παιδί σου εσύ;Αν στο μέλλον του δεν είναι ευτυχισμένο να παραμείνει σε ένα γάμο γιατί τα παιδιά του δεν θα είναι υγιή..;και το θεωρείς αυτό φυσιολογικό;
Υπάρχουν παιδιά που βιώνουν φρικτά πράγματα από τους γονείς τους,υπάρχουν παιδιά που καταλήγουν στις γωνίες στενών να χτυπάνε ενέσεις και στο σπίτι να είναι ένας μπαμπάς και μια μαμά,υπάρχουν παιδιά χωρισμένων γονιών που γίνονται αξιόλογοι άνθρωποι στην κοινωνία...ξέρεις ποιο είναι το μυστικό;,,η αγάπη,η προσοχή,η σιγουριά. όχι το ποιος ξενυχτούσε τα βραδιά αλλά ότι κάποιος ήταν ή δεν ήταν εκεί. Υπάρχουν άνθρωποι που μετά από ένα διαζύγιο έγιναν οι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά τους,υπάρχουν πατεράδες μάνες που ήταν υπέρ αρκετοί ώστε να μεγαλώσουν μόνοι τους τα παιδιά τους και εκείνα να μην νιώσουν πότε την απώλεια,το κενό,την απουσία του "φυσιολογικού". Μην μου ξανά πεις λοιπόν για κανονικά παιδιά γιατί στο μόνο που διαφέρουμε είναι στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα..Στο σπίτι μου μεγαλώνω δυο υπέροχα υγειεστατα και φυσιολογικότατα παιδιά,που γελάνε, κάνουν ζαβολιές και έχουν έναν άνθρωπο να τα συμβουλέψει να τα αγκαλιάσει τόσο σφιχτά σαν δέκα άνθρωποι μαζί..Και δεν είναι μόνο τα δικά μου παιδιά,υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω. Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι υπάρχει το πλάνο που πρέπει να ακολουθήσεις και ζήσε.Δεν είναι αποτυχία το να διαφέρεις,δεν υπάρχει φυσιολογικό και κανονικό,υπάρχει η ζωή σου,υπάρχουν τα παιδιά που αν τελικά θέλουμε να αλλάξουν πότε αυτόν τον κόσμο πρέπει να γκρεμίσουμε εμείς από τώρα τα στερεότυπα και τους ηλίθιους κανόνες που οριοθετούν την υγεία και την φυσιολογικότητα επιφανειακά και όχι ουσιαστικά.Βγάλε από το μυαλό σου το μοντέλο που σε ταΐζουν και δώσε όλη σου την ενέργεια όχι στην ομαδοποίηση αλλά στο πως θα γίνεις το θεμέλιο για έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να πληρείς συγκεκριμένες προδιαγραφές για να είσαι αποδεκτός. Χτίσε τον κόσμο απλό χωρίς ταμπέλες γιατί η ζωή δεν είναι αντικείμενο να την ονομάσεις,οι άνθρωποι δεν είναι σελίδες να τους τοποθετείς στον ανάλογο ντοσιέ και κυρίως γιατί η διαφορετικότητα κάνει τον κόσμο μοναδικό.
Σήμερα δεν θα κλείσω την ανάρτηση σαν Πέννυ,ούτε σαν Peloma BoQ αλλά σαν την μαμά δυο υγιή παιδιών..και με την ευχή κανένα παιδί να μην χρειαστεί να υπερασπιστεί την φυσιολογικότητα του απέναντι σε σάπια μυαλά και παρωχημένες ιδέες.
Επιλεκτικά ευαίσθητος αλλά όχι βλάκας..Είναι πολλά που γυρίζουν στο μυαλό μου προσπαθώντας να δώσω την έννοια της φράσης αυτής. Και κάπου εκεί τα σταματάει όλα η ερώτηση..τελικά το να γίνεσαι ευαίσθητος αυτόματα γίνεσαι και βλάκας; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση ,σίγουρα όμως θα υπάρχουν και οι περιπτώσεις εκείνες που στα μάτια κάποιων είσαι ο βλάκας της υπόθεσης. Είναι ανάλογα το τι θέλεις να κάνεις, να αποδείξεις στους άλλους ότι απλά στην δική τους περίπτωση λειτούργησες διαφορετικά ή να επαναπαυτείς γνωρίζοντας εσύ ο ίδιος το ποιος είσαι;
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε καταλάβει, να μπει στην θέση σου και να δείξει κατανόηση, αλλά όλοι απαιτούν...Είναι σαν να πηγαίνεις να πάρεις ένα ζευγάρι παπούτσια και αφού βρίσκεις ανάμεσα σε χιλιάδες αυτό που σου αρέσει πηγαίνεις τελικά στο ταμείο και αρχίζεις...θέλω αυτά τα παπούτσια αλλά σε άλλο χρώμα, με άλλα κορδόνια,σε διαφορετικό στιλ και με άλλο πάτο...Λογικό δεν είναι ο υπάλληλος να σου πει..έχουμε μόνο αυτά.Κάπως έτσι είναι κ με τους ανθρώπους, βρίσκουν αυτό που θέλουν αλλά τελικά δεν τους αρέσει αυτό, εκείνο, το άλλο και ψάχνουν τρόπους να σου αποδείξουν πόσο λάθος είσαι..τι κι αν είσαι η δική τους επιλογή...εσύ είσαι λάθος.Και κάπου εκεί έρχεσαι και γίνεσαι ευαίσθητος.. Αναρωτιέσαι το γιατί μπαίνεις σε μια διαδικασία να τεστάρεις τον εαυτό σου να αμφισβητείς τα όσα δούλεψες με σένα γιατί απλά είσαι ένα ζευγάρι παπούτσια που ναι μεν από την βιτρίνα είσαι αυτό που έψαχνε κάποιος αλλά τελικά σε θέλει κάπως αλλιώς. Όπως λοιπόν κανείς δεν έχει την υποχρέωση να μπει στην δική σου θέση έτσι και εσένα δεν σε υποχρεώνει κανείς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Σίγουρα δεν μπορούν να σου αρέσουν όλα, και δεν μιλάω για συμβιβασμό μιλάω για τις περιπτώσεις που γδύνεις την ψυχή σου, που ανοίγεσαι και ρίχνεις όλες τις αντιστάσεις σου και στο τέλος καταλήγεις ο βλάκας. Κανείς δεν πιστεύω ότι είναι βλάκας,όλοι γινόμαστε επιλεκτικά ευαίσθητοι αλλά σε περιπτώσεις και ανθρώπους που κάτι μέσα μας μας λέει ότι αξίζει να δείξουμε και αυτό το κομμάτι του εαυτού μας. Δυστυχώς όμως συνήθως στις ανθρώπινες σχέσεις καταλήγεις να είσαι...ο βλάκας.Αυτός που είναι ο κλαψιάρης, ο αδύναμος,ένας ωραιότατος σάκος του μποξ γιατί έδειξες ευαισθησία..και τι κάνουμε όταν κάποιος πέφτει κάτω;μα τον χτυπάμε για να μείνει κάτω..
Η ευαισθησία δεν είναι να κλαις στις ρομαντικές ταινίες όπου ο τάδε αγαπάει την τάδε και η ταινία τελειώνει με ένα τεράστιο ναι σε μια πρόταση γάμου πάνω σε ένα αερόστατο που χάνεται στο ηλιοβασίλεμα. Ευαισθησία μπορείς να δείξεις με κατανόηση,με διακριτικότητα, με το να ξεχνάς,με το ανοίγεις όλα σου τα χαρτιά και να γίνεσαι διάφανος. Ευαισθησία μπορείς να δείξεις όταν θέλεις να αφήσεις πίσω σου κάτι άσχημο να διαγραφείς και να προχωράς με όποιο κόστος. Αυτό είναι δύναμη,γιατί το να τσαλακωθείς να πονέσεις μπροστά σε κάποιον θέλει θάρρος και δύναμη,μένεις εκεί και το αντιμετωπίζεις με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για σένα ως προς τους άλλους. Το πιο εύκολο θα ήταν να πεις ένα δεν με νοιάζει κ να φύγεις.Οι βλάκες αλλάζουνε σελίδα,οι δυνατοί διαβάζουν μέχρι το τέλος ακόμα και αν ξέρουν το φινάλε.
Τελικά τι θα ήταν το καλύτερο; Να παραμένεις ψυχρός σε όλες τις φάσεις τς ζωής σου για να παραμένεις πάντα ο έξυπνος ή να δείχνεις αυτό που νιώθεις ακόμα και αν γίνεσαι βλάκας;..ούτε αυτή την απάντηση της ξέρω κυρίως γιατί δεν με αφορά η ερώτηση..Για μένα η γνώμη του άλλου είναι περιττή,δεν με αφορά πως μπορεί να με κρίνει κάποιος σε περιπτώσεις που λειτουργώ με ευαισθησία.Βλάκας όμως δεν είμαι, γιατί όσοι είναι αυτοί που γελάνε πίσω από τις αντιδράσεις μου άλλη τόση είναι και η ηρεμία μου όταν σκέφτομαι ότι αντέδρασα όπως ένιωσα εκείνη την στιγμή. Γιατί για σένα το σημαντικό μπορεί να είναι ποιος έμεινε όρθιος για μένα το σημαντικό είναι ότι ξανά σηκώθηκα.Δεν χρειάζεται να μετράς δίκαιο και νίκες, έχει όμως μεγάλη αξία να μετράς προσπάθειες.Ο κάθε ένας διαλέγει το πως θέλει να είναι, εγώ διαλέγω να μην αφήνω τίποτα μέσα μου να με τρώει,γιατί όταν θα έρθει η στιγμή που τίποτα από όλα αυτά δεν θα έχει σημασία,για μένα θα έχει σημασία ότι έπαιξα με ανοιχτά χαρτιά και χωρίς όρους.Θα συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο αλλά θα σου πω ένα μυστικό..έκλεψα και διάβασα την περίληψη όποτε ξέρω πως θα τελειώσει..Ακόμη και αν τσαλακώθηκα και με κοροϊδεύεις είχα τουλάχιστον το θάρρος να δείξω τι ένιωθα και κυρίως ότι κάτι ένιωσα. Όπως είχε πει ο Σωκράτης και υπάρχει και στον τάφο του Τζιμάκου του Μόρισον "Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού" και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό. Δεν μιλάω για τα λάθη ή τα πάθη μου,για τις στιγμές που μπορεί να παραλογίζομαι ή να παρεξηγώ,αλλά για τις στιγμές που γίνομαι επιλεκτικά ευαίσθητη και όχι βλάκας.
