Η λεωφόρος των κομματιασμένων ονείρων..Το αγαπώ αυτό το τραγούδι. Ένα υπέροχο κομμάτι των Green Day περιγράφει πώς κάποιος περιφέρεται μόνος στην λεωφόρο των κομματιασμένων ονείρων. Ίσως των δικών του,ίσως όλων τον ανθρώπων. Θα μπορούσε να υπάρχει μια λεωφόρος ή ένα μέρος όπου πηγαίνουν όλα εκείνα τα όνειρα που γίνανε κομμάτια, κάτι σαν την κόλαση που καταδικάζονται όλοι οι αμαρτωλοί.Θα μπορούσε ίσως να υπάρχει μια κόλαση για όλα εκείνα τα όνειρα και τα συναισθήματα που τελικά έπεσαν και έγιναν κομμάτια...θρύψαλα.
Περπατώ σε έναν μοναχικό δρόμο,το μόνο που έχω γνωρίσει ποτέ
Δεν ξέρω πού πηγαίνει,αλλά είμαι μόνο εγώ και βαδίζω μόνος μου
Νομίζω πως κάπως έτσι είναι όλη η ζωή. Ξέρεις πως το φαντάζομαι; Να ξεκινάς από την αρχή του δρόμου που μοιάζει να μην υπάρχει.Στέκεσαι φοβισμένος και αμίλητος βλέποντας μπροστά σου έναν στενό δρόμο που ίσα ίσα χωράει το βήμα σου. Γυρίσεις πίσω να δεις την αρχή του αλλά σου φαίνεται πως είσαι στο πουθενά. Δεν υπάρχει αρχή είναι σαν να σαι στην μέση αλλά δεν θυμάσαι να ξεκίνησες από κάπου.Και κάνεις ένα βήμα προς τα μπρος,δεύτερο...τρίτο,αρχίζεις να περπατάς προς την κατεύθυνσή του...και είσαι μόνος.Νιώθεις μόνος φοβισμένος, κρυώνεις, όλα αυτά που νιώθεις μέσα στην μοναξιά σου. Αριστερά και δεξιά σου υπάρχουν εικόνες,σαν τηλεοπτικοί δέκτες με διάφορες εικόνες από τα όνειρα σου.Όλα αυτά τα γυάλινα όνειρα που χτίσανε με τα κομμάτια τους αυτόν τον δρόμο.
Η σκιά μου είναι η μόνη που περπατά δίπλα μου,η ρηχή καρδιά μου είναι το μόνο πράγμα που χτυπά.
Μερικές φορές εύχομαι κάποιος εκεί έξω να με βρει
Μέχρι τότε βαδίζω μόνος μου
Δεν μπορείς να καταλάβεις αν επέλεξες να είσαι μόνος ή αν έπρεπε και εύχεσαι κάποιος να ήταν δίπλα σου, όχι για να μην φοβάσαι αλλά για να είναι λιγότερο σκληρός και δύσκολος ο δρόμος σου. Είναι πιο ωραίο όταν έχεις παρέα αλλά ακόμη πιο σκληρό όταν κάποιος σε αφήνει μόνο. κάπου εκεί που νιώθεις πως κάποιος σου κρατάει το χέρι γυρίζεις το βλέμμα σου και βλέπεις ότι περπατάς πάλι μόνος και τα μάτια σου κοιτούν την εικόνα της στιγμής που σταματούν να σε κρατούν. Μένεις εκεί για λίγα λεπτά και βλέπεις την ίδια σκηνή ξανά και ξανά.Μοιάζει σαν να είναι αιώνας αλλά έχουν περάσει μόλις λίγα λεπτά και συνεχίζεις. Κάπως έτσι φαντάζομαι την λεωφόρο των κομματιασμένων ονείρων.
Τώρα θα σκέφτεσαι τι με έχει πιάσει και γράφω στις 11 παρά βράδυ Σαββάτου,λίγο πριν τα βεγγαλικά της Ανάστασης σκάσουν στον ουρανό, για ένα τραγούδι. Δεν ξέρω,ίσως γιατί άκουσα αυτό το τραγούδι και θυμήθηκα τα δικά μου κομματιασμένα όνειρα. ίσως γιατί το κλίμα είναι έτσι κι αλλιώς βαρύ αυτές τις μέρες.Ίσως γιατί λίγο πολύ όλοι περπατάμε μόνοι και οι σκελετοί που ζουν μέσα μας ανεβαίνουν κάθε τόσο από τα υπόγεια για να μας θυμίσουν πόσο μόνοι είμαστε τελικά. Σου φαίνεται απαισιόδοξο το ξέρω αλλά δεν είναι.Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν θα υπάρχει κανείς σε αυτόν τον δρόμο, όχι γιατί έχω ανάγκη κάποιον να μου κρατάει το χέρι.Οι άνθρωποι για μένα δεν είναι ανάγκες, ούτε έρχονται για να καλύψουν κενά, ούτε να μας βαρύνουν. Πραγματικά ακόμη και τώρα δεν ξέρω γιατί έρχονται οι άνθρωποι στην ζωή μας αλλά μάλλον για να μας δώσουν κάτι γιατί ακόμα και από τον πόνο που ίσως σου προσφέρει κάποιος άνθρωπός κερδίσεις κάτι.
Όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό το τραγούδι το αγαπώ. Με κάνει να παίρνω μια βαθιά ανάσα και να πιστεύω ότι κανένας άνθρωπός δεν περπατάει μόνος του. Δεν θέλω να το πιστέψω,Για΄τι αν καλωσορίσεις την μοναξιά είναι μεγάλη και αρχίζει να πιάνει χώρο μέσα σου.Το έχω δει πως είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να μην νιώθει τίποτα γιατί αγάπησε την μοναξιά του. Όταν μου το είχε πει γέλασα αλλά με τον καιρό είδα ότι μοναξιά γίνεται τσιμέντο μέσα στην ψυχή. Πίστευα ότι τα συναισθήματα δεν μπορούν να πάψουν να υπάρχουν αλλά δεν ισχύει. Αν πάψεις να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι, να αφήνεσαι τότε εκείνος ο διακόπτης που τα τροφοδοτεί κλείνει. Και στο υπογράφω κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τον ανοίξει. και όποιος και να σταθεί δίπλα σου προσπαθώντας να σου πιάσει το χέρι,όποιος σε βρήκε μόνο σε αυτόν τον δρόμο,όπως λέει και το τραγούδι,απλά σε λίγα βήματα θα καταλάβει ότι είναι εκείνος μόνος και δεν τον βρήκε ποτέ κάνεις.
Δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που επέλεξαν να είναι μόνοι.Κάτι τους έκανε να κλείσουν αυτό τον διακόπτη.Χαίρομαι πολύ όμως όλους εκείνους που δεν περπατάνε μόνοι.Που βρέθηκαν άνθρωποι να δουν ποιοι πραγματικά είναι γιατί είναι υπέροχο να αφήνεσαι και να ξέρεις πως κάποιος είναι εκεί γι αυτό που είσαι,όχι γιατί θέλει να σε κάνει κάπως αλλιώς ή μοιάζεις με κάποιον άλλον.
Πήγε κιόλας 11..Δε θα ευχηθώ καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα. Θα ευχηθώ σε όσους περπατάνε μόνοι να βρεθούν γρήγορα στο τέρμα αυτής της λεωφόρου και εκεί να βρίσκεται αυτό που πραγματικά θέλουν. Εύχομαι οι άνθρωποι να βλέπουν πιο καθαρά στα μάτια των ανθρώπων,να βλέπουν στον κάθε έναν αυτό που πραγματικά είναι..εύχομαι οι άνθρωποι που δεν αξίζουν να είναι μόνοι να μην ανοίξουν πότε την πόρτα στην μοναξιά.
Υγ. στα τελευταία θέματα που ανεβάζω υπάρχουν ερωτήσεις για το αν μου συμβαίνει κάτι και γράφω γι αυτό προσπαθώντας να πω κάτι σε κάποιον. Σίγουρα δεν είναι παραμυθάκια,αλλά δεν θα έγραφα κάτι στο blog μου προσπαθώντας να στείλω ένα μήνυμα.Είναι σκέψεις που συναισθήματα που δημιουργούνται όταν κάτι με επηρεάζει,κάτι που βιώνω η ίδια, ή ακούω γι αυτό και αναπτύσσεται στο τρελαμένο μου μυαλό σαν ιδέα. Δεν θα το συζητήσω με κανέναν γιατί δεν χρειάζεται.Το μοιράζομαι εδώ τόσο απλά...μα πες μου δεν είναι υπέροχο τραγούδι που αξίζει να γράψεις γι αυτό;
I walk a lonely road
The only one that I have ever known
Don't know where it goes
But it's only me, and I walk alone
I walk this empty street
On the boulevard of broken dreams
Where the city sleeps
And I'm the only one, and I walk alone
I walk alone, I walk alone
I walk alone and I walk a
My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
Till then I walk alone
Ah ah ah ah ah
Ah ah ah ah ah
I'm walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the border line of the edge
And where I walk alone
Read between the lines
What's fucked up and every thing's all right
Check my vital signs to know I'm still alive
And I walk alone
I walk alone, I walk alone
I walk alone and I walk a
My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
Till then I walk alone
Ah ah ah ah ah
Ah ah ah ah ah
I walk alone, I walk a
I walk this empty street
On the boulevard of broken dreams
Where the city sleeps
And I'm the only one, and I walk alone
My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
Till then I walk alone
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου