Πως είναι να πέφτεις θύμα κακοποίησης? Πώς είναι άραγε αυτές η αλυσίδες που κρατάνε μια γυναίκα δέσμια μια άρρωστης κατάστασης? Ακούμε για την τάδε του τάδε που την χτυπάει ο άντρας της ή ο φίλος της και λέμε.."μα καλά είναι χαζή,γιατί κάθεται" ή άλλες είναι πιο τολμηρές..."αν τον είχα εγώ θα τον έκανα κομμάτια"...είναι όμως έτσι?Είναι τόσο εύκολο να βγάλεις τα καρφιά σου ένα ένα και να κατέβεις από τον σταυρό του μαρτυρίου? Η Σοφία έζησε την κακοποίηση για χρόνια ώσπου ξαφνικά κάτι άλλαξε...τι ήταν αυτό?..εκείνη,άλλαξε εκείνη...

"Χρόνια ξύλο..πολύ ξύλο.Χωρίς λόγο,άλλωστε δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος για να χτυπήσεις κάποιον.Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν τον αγαπούσα ή αν τελικά δεν αγαπούσα τον εαυτό μου που τα πρώτα χρόνια πέρασαν χωρίς να δίνω σημασία στις προσβολές που δεχόμουν μπροστά στους άλλους. Χαζογελούσα και έλεγα από μέσα μου ότι "την είπε την βλακεία του και πάλι". Θύμωνα και μετά από την συγνώμη νόμιζα πως το ξεχνούσα.Δεν το ξεχνούσα όμως ούτε και εκείνος,απλά προετοιμαζόταν.

Θυμάμαι ήταν τα γενέθλια μου κ απλά επειδή δεν του έδωσα ένα τσιγάρο με έκανε κουρέλι. Με έριξε κάτω από τις σφαλιάρες και τις μπουνιές κ με έσερνε στο σπίτι από τα μαλλιά.Ούτε θυμάμαι πόση ώρα με χτυπούσε. Θυμάμαι όμως πως έκαιγε όλο μου το σώμα..Μια άλλη φορά έτρεξα να για να μην με πιάσει και όπως έκλεισα την πόρτα,ήταν από αυτές που στην μέση είχανε τζάμι, πέρασε το χέρι μου από το γυαλί κάνοντας το κομμάτια,φοβήθηκα οτι τα γυαλιά τον έκοψαν και μεχρι να δω αν μάτωσε κάπου εκείνος πέρασε μέσα από την σπασμένη πόρτα και μετά από λίγο θυμάμαι μόνο τον ήχο που έκαναν οι μπουνιές του στο σώμα μου.

Μια φορά όμως την γλίτωσα.Είχα σπάσει το πόδι μου και έτρεξα με τον γύψο και τις πατερίτσες στις σκάλες και του ξέφυγα.Εκείνη την φορά νίκησα. Πότε δεν έκλαιγα μπροστά του.Αυτό μισούσε σε μένα. δεν θα του έκανα ποτέ το χατίρι να κλάψω μπροστά του γιατί εκείνες τις στιγμές εγώ ήμουν η δυνατή που άντεχα τον πόνο ενώ εκείνος δεν άντεχε τον ίδιο του τον εαυτό.Λίγος,μικροσκοπικός,έπρεπε να με ταπεινώσει για να γίνει κάτι περισσότερο από μένα...

Θυμάμαι ντρεπόμουν πολύ τις φίλες μου τους φίλους μου.Κάποια στιγμή κάποιος από την παρέα μου είχε προσέξει τις μελανιές μου.Για κάποιο λόγο του είχε φανεί λίγο παράξενο να φοράω μακρυμάνικη ζακέτα ντάλα ήλιο Ιούνιο μήνα...Μόλις του είπα τι είχε γίνει ήθελε να με βοηθήσει..μακάρι να ήταν τόσο έυκολο.Πόσες φορές πήγα στο νοσοκομείο γιατί ζαλιζόμουν...διασειση έλεγαν μια ελαφρά διασειση. Που να ήξεραν..Μόνο κάποια στιγμή πήγα στο νοσοκομείο,είχε προηγηθεί προ ημερών ένα καλό ξύλο, και εκεί κατάλαβαν ότι κάτι μου συνέβη.Είχα κάτι κατακόκκινες τεράστιες μελανιές στα πόδια..είχαν σπάσει φλέβες από τα χτυπήματα και είχα μια μικρή αιμορραγία...Έφυγα σαν τον κλέφτη όταν ο γιατρός ήθελε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία...μήπως όμως τελικά θα έπρεπε να καταγγείλω τον αδελφό μου?

Κι όμως δεν ήταν σύντροφός αυτός που με αγαπούσε τόσο πολύ αλλά ο ίδιος μου ο αδελφός. Χτυπούσε και μετά ζητούσε συγνώμη. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν πολύ μικρή και η μαμά μου δούλευε σε βιοτεχνία ατελείωτες ώρες.Άρχισα πολύ να της πω τι πραγματικά συνέβαινε. Δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση της ,το ένα της παιδί θύτης με θύμα το άλλο της παιδί. Ποίο δάχτυλο να κόψεις? Όταν έμαθε τι πραγματικά περνούσα αυτά τα χρόνια είχα ήδη φύγει ,αν και δεν ξέρω αν τελικά πραγματικά κατάλαβε πόσο πόνεσα.

Ακόμη και τώρα που σου τα γράφω θυμάμαι εκείνο το κάψιμο που μου άφηναν οι μπουνιές και οι κλωτσιές του. Και έλεγα από μέσα μου..."λίγα λεπτά και θα μουδιάσεις δεν θα νιώθεις τίποτα" και όντως μετά από λίγο δεν ένιωθα..Ήμουν μια ξεφτιλισμένη............. όπως με χαρακτήριζε καθώς με χτυπούσε και ας ήμουν η αδελφή του.Πάντα οι άλλοι είχαν μεγαλύτεροι αξία.Μια φορά σε μια ταβέρνα μου φώναξε τόσο δυνατά βρίζοντας με χυδαία που όλο τα μαγαζί γύρισε και με κοίταξε.Κάποιοι από αυτούς γέλασαν κιόλας.Ένα Σαββατοκύριακο σε ένα κάμπινγκ τύφλα σουρωμένος με έβριζε χυδαία και ουριαζε...είμαι σίγουρη ότι απολάμβανε το να βγαίνουν όλοι κ να κοιτάνε. Είναι άσχημο να περπατάς με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα.Είναι άσχημο να περπατάς και να ντρέπεσαι...αυτή η ντροπή πονάει περισσότερο..

Είμαι πλέον πολύ μακρυά..για χάρη της μαμάς μου κάνω ότι δεν θα θυμάμαι.Δεν μπορώ να τα ξεχάσω όμως. Ήμουν εντυπωσιακή,έξυπνη, το κορίτσι που τα είχε όλα,που είχε πολλές παρέες. Κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν ένα σκουπίδι για τον ίδιο μου τον αδελφό. Και λίγοι είναι αυτοί που το έμαθαν. Ναι έπεσα και εγώ θύμα κακοποίησης.Ο αδελφός μου με χτυπούσε βάναυσα για πολλά χρόνια. Δεν έφταιγα,δεν έφταιξα ποτέ.Δεν θέλω όμως να τον κρίνεις,ίσως τελικά γι αυτό που είναι να μην φταίει ούτε και αυτός. θα σου πω όμως ότι η ντροπή που ένιωθα όταν ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο μου πονούσε ακόμη περισσότερο από ότι το σώμα μου.Θα σου ζητήσω να μην πεις απολύτως τίποτα για το τι θα έκανες εσύ.Εσύ δεν είσαι εγώ,δεν περπάτησες στα παπούτσια μου,νομίζεις ότι θα έκανες κάτι,δεν το έζησες και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κρίνεις κανέναν.Θα σου πω όμως πως την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να φέρεται άσχημα σε μια γυναίκα ή ένα παιδί να μιλήσεις.Θα σου ζητήσω την ημέρα των κακοποιημένων γυναικών να μην κοινοποιείς φωτογραφίες υποστήριξης αλλά όταν θα δεις μια γυναίκα να γίνεται σκουπίδι να πας και να σταθείς δίπλα της.Μια γυναίκα που έχει βιώσει την κακοποίηση το μόνο που θέλει είναι να νιώσει ότι είναι δυνατή...ότι μπορεί και ότι αξίζει την ελευθεριά της...και αυτό μπορείς να της το χαρίσεις εσύ απλά με μια λέξη...δεν είναι μόνη,κανείς δεν είναι μόνος...αυτό σου ζητώ...όταν θα ξανά δεις μια γυναίκα σαν εμένα μην φύγεις ψιθυρίζοντας "αν το έκανε σε μένα θα τον σκότωνα"..βοήθησε την να ζήσει ελεύθερη!"

Δεν έχω λόγια πραγματικά.Σόφια σε θαυμάζω.Νιώθω λίγη μπροστά σου.

Σε ευχαριστώ!