Τι μπορείς να κάνεις όταν βλέπεις να πράγματα γύρω σου να μην είναι όπως "θα έπρεπε".. Τι γίνεται όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια πραγματικότητα που υπήρχε παράλληλα με την δική σου αλλά ήταν τόσο σκοτεινή που δεν μπορούσες να την δεις ακόμα και τις στιγμές που σε έτρωγε.Μπορεί μια ξένη ζωή να σε καταπιεί τόσο που να πάψεις να είσαι εσύ..? Ίσως.. χρειάζεσαι όμως μόλις λίγες φορές να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, λίγα δευτερόλεπτα να το σκεφτείς και μια ανάσα για να τα αλλάξεις όλα. Δεν είναι τόσο δύσκολο,ίσως μόνο λίγο στην αρχή αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν έχεις ανάγκη και πολλά πράγματα απλά να κάνεις αυτό που "θέλεις", να δώσεις στον εαυτό σου αυτό που του αξίζει, τον χώρο και το οξυγόνο να αναπνεύσει.
Ποιος είπε ότι χρειάζεσαι δεκανίκια για να περπατάς, ή κάποιον πλάι σου για να προχωρήσεις? Ξέρεις καμία φορά αυτό το "θέλω" που ακούς μέσα στο κεφάλι σου δεν είναι η φωνή μιας επιθυμίας για πράγματα που δεν έχεις κάνει αλλά το καμπανάκι που χτυπάει το εγώ σου λίγο πριν χαθείς. Κάπως έτσι έβλεπα και εγώ να χάνονται όλα..να χάνονται πριν καν αρχίσουν..γιατί το βλέπεις από την αρχή, το ξέρεις,τα σημάδια όλα είναι εκεί,απλώς ανάλογα την κάθε περίπτωση ή εθελοτυφλείς ή περιμένεις να έρθει η κατάλληλη στιγμή
Δεν υπάρχει "πρέπει" ούτε κάποια φόρμουλα να ακολουθήσεις για να γίνουν τα πράγματα σωστά, όταν δεν φοβάσαι απλά κάνεις υπομονή και όταν ο δρόμος σου σε βγάλει σε εκείνον τον τοίχο που έβλεπες από μακρυά...τον ρίχνεις κάτω!Όταν είδα τον τοίχο μπροστά μου να γέρνει τόσο πολύ προς το μέρος μου έτοιμος να με πλακώσει πήρα την απόφαση να πέσω εγώ πρώτη πάνω του...και ο πιο σκληρός ας νικήσει. Η πρώτη φορά ήταν σαν να έσπασα όλα μου τα κόκαλα ένα προς ένα,σηκώθηκα και ξανά έπεσα πάνω στον ίδιο τοίχο..δεύτερη,τρίτη και κάπου εκεί άρχισε να ραγίζει,εκεί κατάλαβα ότι τελικά δεν ήθελε τίποτε άλλο αυτός ο θεόρατος τοίχος μπροστά μου μόνο λίγο περισσότερη δύναμη..λίγο καιρό μετά κάποιος με ρώτησε αν κατάφερα να ρίξω τον τοίχο που ήταν μπροστά μου...Δεν τον είχα ρίξει απλά,είχα πατήσει ήδη πάνω στα χαλίκια του.
Ξέρω πως όλα θα είναι αλλιώς από εδώ και πέρα. Ξέρω πως ίσως η απόφασή μου να συνεχίσω μόνη με τα παιδιά μου να είναι περισσότερο από δύσκολο, θα είναι όμως μια δυσκολία που εγώ αποφάσισα να περάσω σε μια ζωή που διάλεξα εγώ και όχι κάποιος άλλος για μένα. Δεν με νοιάζει τι έγινε ούτε θα κάτσω να μοιρολογώ γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως "θα έπρεπε"...και πως θα έπρεπε δηλαδή? Ποιο είναι αυτό το καλούπι που ντε και καλά πρέπει να μπω μέσα? Όχι λυπάμαι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου, με αγαπάω πάρα πολύ για να χάνομαι σε μια ζωή που δεν είναι για μένα και ας "πρέπει". Το πρέπει τους έγινε θέλω μου και όταν κάτι το θέλω το κάνω δικό μου,απλά.
Δεν περιμένω κανέναν να μου πει ότι "όλα θα πάνε καλά" γιατί δεν περιμένω τίποτα να πάει,θα το πάω εγώ. Δεν θέλω από κανέναν να ακούσω "λυπάμαι" γιατί εγώ δεν λυπήθηκα ούτε μια στιγμή..έκανα τις επιλογές μου και θα ζήσω με αυτές..γιατί εγώ επιλέγω πως θα ζήσω την ζωή μου και εδώ που τα λέμε δεν με αφορά η γνώμη κανενός... Δεν χρειάζομαι συμπαράσταση ή δύναμη από κάποιον. Τους ανθρώπους που χρειάζομαι τους έχω δίπλα μου όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δεν ξέρω εάν είμαι υπεραισιόδοξη ή απλά "δεν νιώθω" και πολλά..ξέρω όμως πολύ καλά τον τρόπο για να συνεχίσω όπως εγώ θέλω,ξέρω τι θέλω να κάνω και θα το κάνω.
Κάπως έτσι κυλούν οι τελευταίοι μήνες,εμείς οι 3 μαζί..Με παιχνίδια πειράγματα και γέλια. Μουσική να παίζει δυνατά ,νύχτες που ξαπλώνουμε να δούμε ταινία και απογεύματα με επιτραπέζια. Δεν είναι τελικά και τόσο δύσκολο,ούτε τρομακτικό...ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει και από εδώ και πέρα τον δρόμο μας τον χαράζουμε εμείς...εμείς οι 3 θα πάμε αλλιώς...τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του!